πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

    Μπορεί εγώ να λείπω χρόνια από την ''χώρα'' των bloggers, αυτό εδώ όμως το σπιτάκι δεν έπαψε να δέχεται τους επισκέπτες του. Άνθρωποι που αγαπάνε την ζωγραφική είτε ως δημιουργοί είτε ως θεατές, περνάνε από εδώ καθημερινά, προφανώς γιατί βρίσκουν ακόμη πλούσιο υλικό, χρήσιμο για τα ενδιαφέροντά τους. Ξεκινώντας λοιπόν κάτι νέο, θεωρώ υποχρέωσή μου να το παρουσιάσω κι εδώ, για όλους αυτούς τους φίλους που μπορεί να το βρουν ενδιαφέρον. Οι παλιοί θα θυμούνται πως εκτός από την παρουσίαση της δουλειάς μου, μέσα εδώ ξεκίνησε και η ιδέα των μαθημάτων, αρχικά με τη μορφή αναρτήσεων. Στην πορεία τα μαθήματα έγιναν σεμινάρια που μου έδωσαν τη χαρά να γνωρίσω από κοντά πολλά αγαπημένα πρόσωπα, ταξιδεύοντας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Υπέροχες εμπειρίες που οδήγησαν σε υπέροχες φιλίες. Τι πολύτιμος θησαυρός! Είμαι ευγνώμον για όλα αυτά που έχω ζήσει μέσα από την τέχνη μου και τις δυνατότητες που μου έδωσε το διαδίκτυο.     Πέρασαν πολλά χρόνια, πράγματα άλλαξαν γι...

Το σαν τα χιόνια δεν φτάνει για να περιγράψει την επιστροφή μου εδώ μέσα. Ούτε φτάνει ούτε είναι και επίκαιρο. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω κάνοντας μια ανάρτηση. Είχα κι έχω τόσα πολλά να σας πω. Μα οι μήνες περνούσαν χωρίς στάλα χρόνου για κάτι τέτοιο. Και διάλεξα την ώρα... Μέσα σε μια τρελή κατάσταση προετοιμασίας, όχι μόνο για διακοπές αλλά και πολλών άλλων δραστηριοτήτων μέσα στον Αύγουστο.    Δεν ξέρω γιατί ένιωσα να πιέζομαι τόσο  για τούτη την ανάρτηση. Η φόρτιση των τραγικών γεγονότων στην Αττική; Ίσως. Δεν ξέρω αλλά δεν με χωράει το ΦΒ αυτές τις μέρες. Όχι μόνο δεν με χωράει, με διώχνει κιόλας, μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα ανακάτεμα. Αρχικά η φρίκη που αντικρίσαμε όλοι. Εικόνες χειρότερες του πολέμου, έξω από την πόρτα μας! Εφιάλτες που δεν πιστεύαμε πως θα ζούσαμε ποτέ. Κι αμέσως ένα αμυδρό φως, μια Ελλάδα γροθιά συμπαράστασης σ'αυτούς που πόνεσαν και θα πονούν φρικτά για πάντα. Ναι εδώ είμαστε, πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει και να γίνο...

Φαίνεται το ρέμα που με παρέσυρε από την προηγούμενη ανάρτηση, ήταν κομμάτι δυνατό  και με πήγε πολύ μακριά! Ούσα, όμως, δεινή κολυμβήτρια, να που τα κατάφερα και ξαναβγήκα στην επιφάνεια... των αναρτήσεων! Τι μεσολάβησε σ'αυτό το διάστημα, δεν θα σας το πω, όχι πως δεν θέλω αλλά και θα μου κουραστείτε να διαβάζετε και δεν θα καταλάβετε...χαχαχα. Όχι δεν υποτιμώ την νοημοσύνη σας αλλά ούτε κι εγώ τα'χω καταλάβει όλα, για να'μαι ειλικρινής. Μπουρδουκλωμένο το καλοκαιράκι του '16... αλησμόνητο! Έδωσε τροφή για πολλές εσωτερικές διεργασίες, σκέψεις, απολογισμούς, κρίσεις και κριτικές... να'χουμε να πορευόμαστε και τον χειμώνα!    Κέντρο όλων των διεργασιών, ''ο άνθρωπος''.  Λογιών λογιών άνθρωποι στον κόσμο ετούτο, που καλούνται να συνυπάρξουν... όχι πάντα αρμονικά κι όχι πάντα πετυχημένα. Τώρα γι'αυτό μπορούμε να κουβεντιάζουμε ώρες αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Αλλού θέλω να καταλήξω... Caran d'ache supracolor pensils on pastelmat ...

Αυτή τη χρονιά (να μη τα ξαναλέμε, εγώ χρονιά εννοώ την σχολική και δεν μπορώ να το αλλάξω με τίποτα αυτό) νιώθω πως με παρέσυρε ένας χείμαρρος. Εδώ να κρατηθώ, εκεί να πιαστώ, η ορμή του νερού με νικούσε συνεχώς κι όλο παραδερνόμουν (κι ακόμη συνεχίζω) από δω κι από κει, χωρίς ανάσες, παρά μόνο τις ελάχιστες για να επιβιώσω. Ο λόγος; Ο άτιμος ο ρυθμός, ο ρυθμός της καθημερινότητας κι όλων όσων πρέπει να γίνονται χωρίς να σου αφήσουν χρόνο ούτε καν να σκεφτείς. Κι εγώ είμαι άνθρωπος σκεπτόμενος, θέλω την ώρα μου να βάλω κάτω τα πράγματα να τα μελετήσω. Καταπιέζομαι να λειτουργώ σε τέτοιες ταχύτητες αλλά για φέτος πήγε η σκέψη περίπατο κι όλα γίνονταν αστραπιαία.    Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι και να σας πω την αλήθεια, καθόλου δυσάρεστοι οι περισσότεροι. Ίσα ίσα που  όλα όσα έκανα κι ακόμη κάνω, μου δίνουν πολύ μεγάλη χαρά...μόνο που θα χρειαζόμουν καμιά δεκαριά ώρες να μεγαλώσει η μέρα... χαχαχα. Μ'έναν πρωτοετή... στο δημοτικό, δεν θέλεις τίποτε άλλο για να γεμίσει...

Να ξεκινήσω με μια ευχή για την νέα αυτή χρονιά. Μια ευχή κλεμμένη από μια φίλη-μαθήτρια που την έβαλε στόχο για τον χρόνο που μας ήρθε. Εύχομαι στον καθένα ξεχωριστά να βρει και να βαδίσει το μονοπάτι της ζωής του. Να βγει απ'τον λαβύρινθο των υποχρεώσεων, των ''πρέπει'' και των ''θέλω'' των άλλων και ν'ακολουθήσει αυτά που ευχαριστούν τον ίδιο. Αυτά που ονειρεύτηκε παιδί. Εκεί πίσω, αν δεν φοβηθούμε να γυρίσουμε, θα βρούμε αυτά που πραγματικά αγαπάμε. Οφείλουμε να δώσουμε στον εαυτό μας αυτήν την ευκαιρία. Να βρει ό,τι έχασε στο ποτάμι της ζωής, στον χείμαρρο αυτόν που μας παρασύρει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φτάνουμε ξαφνικά σε όχθες που ποτέ δεν επιλέξαμε, τσακισμένοι κι ανήμποροι, κατά τα φαινόμενα, να γυρίσουμε πίσω και να βρούμε όσα σκορπίστηκαν απ'την ορμή του ποταμού, τα θέλω μας, τα όνειρά μας.  κι έπιασα μολύβια μετά από καιρό... Πριν λίγες μέρες σε μια επαρχιακή όμορφη πόλη αντίκρισα δυο μάτια με αυτή ακριβώς τη λαχτάρα....

  Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, είναι νομίζω γνωστό, όλο και πυκνώνουν τα flashback. Εννοώ οι αναδρομές στο παρελθόν και ειδικότερα στα παιδικά χρόνια. Αυτό έχω πάθει κι εγώ εδώ και πολύ καιρό... όχι πως με πήραν τα χρόνια αλλά παιδούλα δεν με λες πια.    Αφορμές γι'αυτά τα ταξίδια στο παρελθόν μπορεί να δοθούν από το οτιδήποτε. Πολύ απλά πράγματα κι εκεί που δεν το περιμένω, έρχονται να μου φέρουν μνήμες τόσο μακρινές που τις νόμιζα οριστικά ξεχασμένες. Έλα όμως που από έναν ήχο, μια μυρωδιά, μια στιγμιαία εικόνα, έρχονται και ζωντανεύουν, όχι μόνο γεγονότα και καταστάσεις, πολύ περισσότερο συναισθήματα.  Αυτά τα άτιμα τα συναισθήματα που την ώρα της αναπόλησης, γίνονται τόσο δυνατά σαν να τα βιώνεις εκείνη τη στιγμή.    Τελικά νομίζω πως είμαστε ό,τι βιώσαμε παιδιά.  Ό,τι ακούσαμε και είδαμε, ό,τι γευτήκαμε και ακουμπήσαμε... ό,τι μάθαμε αυτά τα πρώτα μας χρόνια στη ζωή. Θα μου πείτε. μα η υπόλοιπη ζωή μας, οι εμπειρίες μας, οι γνώσεις μας; Αυτ...

  Ααα... έχω τόσο καιρό να κάνω ανάρτηση! Ομολογώ πως δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα μου πεις κι εσύ τις αναρτήσεις κοιτάζεις; Που να κοιτάξω; Όπου και να στρέψω το βλέμμα μου αυτόν τον καιρό, μαυρίλα βλέπω. Μόνο εδώ φωτίζει λίγο... λέω να κάτσω μια στιγμή ν'ανασάνω γιατί εκεί πάνω δεν λένε να τελειώνουν.   Δεν θέλω να μιλήσω για την επικαιρότητα. Την παρακολουθούμε όλοι ανελλιπώς. Θέλω να σας πω μόνο αυτό, πως τα αδιέξοδα δεν έχουν σωστή και λάθος επιλογή, ακριβώς γιατί είναι αδιέξοδα. Και σ'ένα τέτοιο έχουμε βρεθεί. Πρώτα πρέπει να δημιουργήσουμε τις διεξόδους και μετά να δούμε προς τα που είναι το καλύτερο να πάμε.  Και το βασικότερο, να πάψουμε να τρωγόμαστε και να ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον.   Δεν με απογοητεύει τίποτα, δεν νιώθω προδομένη, δεν μου φταίει κάποιος συγκεκριμένος. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων και το μόνο που θέλω είναι να δουλέψω για κάτι καινούριο, μια νέα πραγματικότητα, να δω του...

  Θες ο καιρός που δεν μας βοήθησε καθόλου, θες τα τόσα που έχουμε όλοι και τρέχουμε, έφτασε το Πάσχα χωρίς να το καταλάβουμε. Μπορεί τα Χριστούγεννα να είναι για μένα και για τους περισσότερους, η αγαπημένη γιορτή του χρόνου, το Πάσχα, όμως, κουβαλά τις περισσότερες αναμνήσεις. Γεύσεις, μυρωδιές, μουσικές... Τα παιδικά μας χρόνια. Αυτά που μένουν χαραγμένα στην μνήμη και δεν ξεχνιούνται ποτέ. Κακάο χωρίς γάλα, μαρμελάδα στο ψωμί, βραστές πατάτες, ελιές... μια βδομάδα νηστεία που φαινόταν αιώνας! Κι εκείνο το σοκολατένιο αυγό στο ψυγείο γινόταν ο μόνος σκοπός της ύπαρξής μας...χαχα. Να μυρίζει τ'αγιόκλημα, η πασχαλιά... να μοσχοβολούν οι γειτονιές. Όλες οι αυλές ασβεστωμένες, τα πεζούλια, οι κορμοί των δέντρων, όλα κάτασπρα και πεντακάθαρα. Το μικρό εκκλησάκι, λίγο πιο πάνω από το πατρικό σπίτι, κάθε βράδυ φωτισμένο, γεμάτο κόσμο. Οι ομορφότεροι ψαλμοί αυτές τις μέρες.  ''Chania'' Χρωματιστά μολύβια σε επιφάνεια pastelmat   Καθόλου δεν μιλώ με θρησκε...

  Αυτό που ακούω απ'όλους όσους ασχολούνται με την ζωγραφική και γενικότερα με την δημιουργία, είναι πως πέρα από κάθε ευχαρίστηση, ικανοποίηση ή ό,τι άλλο, αυτό που τους προσφέρει είναι ψυχοθεραπεία. Και θα'ρθω να το επιβεβαιώσω με το παραπάνω, έχοντας μια πλούσια εμπειρία από τα οφέλη αυτής μου της ενασχόλησης. Και να συμπληρώσω πως ειδικά τα μολύβια, επειδή έχουν επιπλέον την ευκολία της μεταφοράς και του βολέματος σε οποιοδήποτε χώρο, λειτουργούν άκρως αγχολυτικά για τον δημιουργό.  Prismacolor colored pencils on fabriano paper   Δεν σας κρύβω πως τα τελευταία χρόνια μ'έχουν συντροφεύσει σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές. Αυτές τις ώρες που τίποτα δεν μπορείς να κάνεις ν'αλλάξεις τα δεδομένα αλλά που μέσα σου πονάς και κόβεσαι χίλια κομμάτια... εκείνες τις πικρές ώρες, τα καλά μου τα μολυβάκια, πόσο πολύ με στήριξαν! Και συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, γιατί πάντα συμβαίνουν γύρω μας πράγματα δυσάρεστα. Μακάρι να μην αλλά...    Δ...

  Μπήκε το καλοκαίρι και όσο κι αν αντιστέκεται ο καιρός, στο μυαλό μας ονειρευόμαστε θάλασσες, φεγγαράδες, ακρογιαλιές και... καρπούζια... χαχα... ε, μη μείνουμε και νηστικοί! Η Ελλαδίτσα μας (που της έχουμε αλλάξει ολίγον τα φώτα), μας προσφέρει άπειρες ομορφιές απ'άκρη σ'άκρη. Ό,τι και να λέμε σαν την ομορφιά της φύσης δεν υπάρχει. Ένα τόσο δα κομματάκι της, μπορεί να κρύβει όλα τα θαύματα. Μια στάλα της δοκίμασα να μεταφέρω στο χαρτί μου και γι'άλλη μια φορά έμεινα να θαυμάζω την τελειότητα αυτού του κόσμου που, τόσο βάρβαρα και απερίσκεπτα, καταστρέφουμε.  Work in progress   Όλα τα πλούτη της γης αξίζουν να δοθούν για ν' απαλλαγεί ο άνθρωπος από το μεγαλύτερό του κουσούρι... τον εγωισμό. Να σταματήσει να πιστεύει πως είναι το κέντρο του σύμπαντος και πως όλα γύρω του βρίσκονται απλά για να τον υπηρετούν.  Άσχετο αλλά θέλω να το πω... Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με ενοχλούσαν οι άνθρωποι που πίστευαν πως όλος ο κόσμος στρέφεται γύρω τους. Πάντα...

   Καιρό έχουμε να τα πούμε. Λίγο τα ταξίδια στη συμπρωτεύουσα, λίγο οι δουλειές και τα τρεξίματα, βάλε και μια κακοκεφιά χωρίς λόγο, έτσι για να μας βρίσκεται... Όχι πως δεν υπάρχουν λόγοι... ουυυυυ, αν θέλεις σου αραδιάζω καμιά χιλιάδα... χαχα... εννοώ όχι κάτι σοβαρό. Λίγο το'να, λίγο τ'άλλο, κάτι τα γενικά, κάτι των τριγύρω... πολύ θέλει ο άνθρωπος, έπεσα κι εγώ. Δεν έχω σκοπό, βέβαια, να μείνω πολύ εδώ κάτω... ήδη χοροπηδάω και προσπαθώ να σκαρφαλώσω.    Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε σας, αλλά έχω ν'ακούσω καλό νέο από τότε που υπήρχαν καλά νέα... θυμάστε; Τότε, τον καιρό εκείνο... Κοίτα ποιος μιλάει, θα λέτε τώρα, η Μις Αισιοδοξία, που τόσο καιρό μας έχει πρήξει να χαμογελάμε κι όλα είναι ωραία... μπλα μπλα... Οκ... πάσο... break κάνω. Θα σας τα ξαναπώ σύντομα, ίσως και μέχρι το τέλος τούτης της ανάρτησης... Λάλησε η ζωγράφος από την πολλή ξυλομπογιά. Ήρθε το ξύσμα και βούλωσε τα πάντα... χαχαχα.  Τι να κάνω που ό,τι και να γίνετε, ο κόσμος να καίγεται γύρ...

  Πείτε μου αν μπορεί να μπει τίποτα, πάνω από το βλέμμα ενός παιδιού, πάνω από την αγωνία του, τον πόνο του, αλλά και πάνω από το γέλιο του, τη χαρά του, την ανιδιοτελή αγάπη του! Από την άλλη, ποιος μπορεί να κοιτάξει έναν άνθρωπο που φεύγει, κατάματα, έναν που κάποτε ήταν παιδί, μα τώρα βρίσκεται στο τέλος του δρόμου του; Να δει την αγωνία του, τον φόβο, τον δικό του πόνο και την πικρία;     Έχω πει κι άλλη φορά, πως ο πολιτισμός μια χώρας, η παιδεία ενός ανθρώπου, φαίνεται από το πως συμπεριφέρεται στα παιδιά και στην τρίτη ηλικία. Κι ενώ στις πολιτισμένες, υποτίθεται, χώρες τα παιδιά είναι ''το παν'', τι θα φάνε, σε ποιο σχολείο θα φοιτήσουν, τι θα φορέσουν, πως θα'ναι η ψυχολογία τους... κλπ, το ίδιο δεν μπορώ να πω πως συμβαίνει και για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην δύση της ζωής τους.    Αντίθετα σε χώρες και σε πολιτισμούς λιγότερο εξελιγμένους, εκεί θα βρούμε κουλτούρες στις οποίες οι ηλικιωμένοι του τόπου, της φυλής, έχουν περίοπτη θέσ...

  Δυο βδομάδες πριν την έκθεση στην Θεσσαλονίκη και οι δουλειές και τα τρεξίματα δεν τελειώνουν. Βάλε και κάτι ιώσεις και δυο αναποδιές... ο χρόνος για ξεκούραση μειώνεται συνεχώς. Κάθε φορά λέω, ''άντε να περάσει κι αυτό και χαλαρώνουμε''... αχαχαχα... πιο αστείο απ'αυτό δεν υπάρχει λέμε. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Ειδικά όταν το τρέξιμο είναι για καλό. Εκθέσεις, σεμινάρια, μαθήματα, παραγγελίες... ευχάριστα όλα και καλοδεχούμενα...Από την άλλη, όμως, ο ''καλλιτέχνης'' δεν μπορεί να λειτουργεί πάντα υπό πίεση.    Τον τελευταίο καιρό μου λείπει αυτό... να μπω στο εργαστήρι και να ασχοληθώ με ό,τι μου αρέσει, χωρίς βιάση, χωρίς διακοπή για οτιδήποτε... μμμ... αυτό θέλω κι αυτό θα επιδιώξω όσο μπορώ από δω και πέρα. Το κακό με μένα είναι πως σκέφτομαι... αυτό μ'έχει τσακίσει τον τελευταίο καιρό...χαχα... Εκεί που κάθομαι ήσυχη, τσουπ, ξεπετιέται μια ιδέα και αρχίζει το πανηγύρι. Θα το κόψω κι αυτό που θα πάει, εδώ κόψαμε άλλα κι άλλα (τσιγάρα, ποτά...