Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το λέγανε Κατερίνα...κι εκτός από πολύ όμορφο ήταν και λίγο ζωηρό. Μια μέρα η μαμά της, της φόρεσε ένα πολύ όμορφο φουστάνι, της χτένισε τα μαλλάκια της και μαζί με τον μπαμπά βγήκαν στην πλατεία της πόλης τους να κάνουνε τη βόλτα τους. Τον καιρό εκείνο (ε όχι και πολύ παλιά...) κυκλοφορούσαν πλανόδιοι φωτογράφοι (βλέπε ''Μάκης'' σε πιο πρόσφατη έκδοση). Οι γονείς της, λοιπόν, θέλησαν να την βγάλουν μια φωτογραφία... Η Κατερινούλα όμως ήταν αρνητική! Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου... τίποτα η μικρή μας ηρωίδα... Κάτσε βρε στο παγκάκι να σε βγάλει ο κύριος μια φωτογραφία... θα δεις και το πουλάκι (αυτό με το πουλάκι στις φωτογραφίσεις δεν ξέρω πως ξεκίνησε...), τίποτα το καλό μας το κορίτσι. Οι γονείς άρχισαν να απογοητεύονται... ώσπου ξαφνικά , εμφανίστηκε ένας κοπράκος... Η Κατερινούλα αγαπούσε πολύ τα σκυλάκια και ο μόνος τρόπος να κάτσει ήσυχη λίγα δευτερόλεπτα ήταν να της βάλουν δίπλα τον σκύλο. Έτσι κι έγινε... ...
Μια σελίδα για τη ζωγραφική και τη δημιουργία