Αυτή τη χρονιά (να μη τα ξαναλέμε, εγώ χρονιά εννοώ την σχολική και δεν μπορώ να το αλλάξω με τίποτα αυτό) νιώθω πως με παρέσυρε ένας χείμαρρος. Εδώ να κρατηθώ, εκεί να πιαστώ, η ορμή του νερού με νικούσε συνεχώς κι όλο παραδερνόμουν (κι ακόμη συνεχίζω) από δω κι από κει, χωρίς ανάσες, παρά μόνο τις ελάχιστες για να επιβιώσω. Ο λόγος; Ο άτιμος ο ρυθμός, ο ρυθμός της καθημερινότητας κι όλων όσων πρέπει να γίνονται χωρίς να σου αφήσουν χρόνο ούτε καν να σκεφτείς. Κι εγώ είμαι άνθρωπος σκεπτόμενος, θέλω την ώρα μου να βάλω κάτω τα πράγματα να τα μελετήσω. Καταπιέζομαι να λειτουργώ σε τέτοιες ταχύτητες αλλά για φέτος πήγε η σκέψη περίπατο κι όλα γίνονταν αστραπιαία. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι και να σας πω την αλήθεια, καθόλου δυσάρεστοι οι περισσότεροι. Ίσα ίσα που όλα όσα έκανα κι ακόμη κάνω, μου δίνουν πολύ μεγάλη χαρά...μόνο που θα χρειαζόμουν καμιά δεκαριά ώρες να μεγαλώσει η μέρα... χαχαχα. Μ'έναν πρωτοετή... στο δημοτικό, δεν θέλεις τίποτε άλλο για να γεμίσει...
Μια σελίδα για τη ζωγραφική και τη δημιουργία