πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

  Σας υποσχέθηκα ξενάγηση στην έκθεση και δεν μπορώ να μη κρατήσω τον λόγο μου. Άργησα λίγο, αλλά θα με συχωρέσετε έτσι δεν είναι;   Καλώς ή κακώς, έχω μπλέξει με πολλά και το χειρότερο, έχω δεσμεύσει τα ΣΚ μου. Όσοι δουλεύετε τις καθημερινές, ξέρετε τι σημαίνει δεν έχω ΣΚ! Βάλε κι έναν μαθητή που αντί για βιβλία (από του χρόνου θα'χουμε τέτοια), γεμίζει την τσάντα του μ'ένα σωρό τάπερ κάθε πρωί. Καταλαβαίνετε πως το βράδυ παίρνουν φωτιά οι κατσαρόλες!!! Πως να μη πιάσω αράχνες εδώ μέσα (που λέει και η Ρουλίτσα), εδώ κοντεύουμε (στο νήμα είμαστε) να πιάσουμε αράχνες και στο κανονικό σπίτι... αχαχα... Όμως θα ξεφύγω απ'αυτό σύντομα. Δεν έχω σκοπό να περάσω την ζωή μου ως Βέγγος. Υπομονή (σε μένα το λέω, εσείς τι ζόρι να'χετε...χαχα) και όλα θα τακτοποιηθούν. Αρκετά κλάφτηκα (καρκίνος γαρ) ας πάμε στα ωραία και πολύ πολύ ενδιαφέροντα.    Η έκθεση, λοιπόν, ήταν για μια ακόμη φορά υπέροχη. Ένα σμίξιμο διαφορετικών ανθρώπων κι έργων, ένα πάντρεμα...

  Μετά από πολύ καιρό, να'μαι πάλι εδώ στα γνωστά μου λημέρια. Επιστρέφοντας από τις διακοπές, ξεκίνησε ένα ανελέητο τρέξιμο που δεν μ'έχει αφήσει να πάρω ανάσα. Και τούτο εδώ βρε παιδί μου, θέλει το χρόνο του, δεν είναι σαν το άλλο το γρήγορο, το FB. Να εδώ να φρενάρω, να εκεί... τίποτα, κόντεψα να σπάσω τα μούτρα μου. Τελικά τα κατάφερα (για να δούμε...θα την ολοκληρώσω την ανάρτηση) και επιβράδυνα, προσωρινά έστω!    Έχω να σας πω τόσα πολλά, που καλό θα ήταν να πάρετε κοντά σας ένα παγούρι νερό και κάτι να έχετε να φάτε...αχαχα. Όχι μωρέ, μη φεύγετε, πλάκα κάνω... θα γράψω λίγα σήμερα και σιγά σιγά θα σας πω και τα υπόλοιπα. Σάμπως έχω εγώ χρόνο να σας τα πω μονοκοπανιά; Ας ξεκινήσω από το τέλος γιατί αυτό δεν παίρνει αναβολή.    Έχω πολύ καιρό να πάρω μέρος σε ομαδική έκθεση εντός αυτής της χιλιοβασανισμένης χώρας (σκέτο το χώρα δεν μπορώ πια να το γράφω, θέλει τον προσδιορισμό της). Ο λόγος, όλα αυτά που έχω αναλάβει και μπλεχτεί κι έπρεπε κάθε φορά να...