πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

  Ήρθαν τα Χριστούγεννα!!! Μα πότε πέρασε ένας χρόνος... Ένας δύσκολος χρόνος, που για μένα ξεκίνησε πολύ άσχημα, συνέχισε το ίδιο δύσκολα και δυσάρεστα αλλά από το καλοκαίρι και μετά, με γλύκανε με όμορφες στιγμές και αρκετές χαρές. Χαρές μικρές, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά η χαρά δεν μετριέται. Είναι απλά χαρά! Γιατί, όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτή, είναι σχετική. Θεωρώ πως όσοι περιμένουν σπουδαία γεγονότα και συγκλονιστικά για να χαρούν, θα περάσουν λίγες όμορφες στιγμές στη ζωή τους. Όσοι μπορούν να ευχαριστηθούν με τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας, με τη γλύκα των στιγμών, με την επίτευξη των μικρών στόχων, αυτοί ζουν πραγματικά. Όσοι χαμογελούν σ'ένα ζωηρό και βιαστικό σύννεφο, όσοι ενθουσιάζονται με το φως του ήλιου που χαράζει, όσοι χαμογελούν στην εικόνα ενός μικρού μπόμπιρα... αυτοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.  Λεπτομέρεια από το στολισμένο τζάκι μας.   Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να με εκνευρίζει η μιζέρια μας. Συναντώ όλο και π...

  Την δεκαετία του 1930, η εταιρεία Eberhard Faber, κυκλοφόρησε ένα μολύβι που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ''το καλύτερο μολύβι που φτιάχτηκε ποτέ''! Πρόκειται για το blackwing 602, ένα μολύβι από εξαιρετικής ποιότητας γραφίτη και βελούδινη υφή.    Η φήμη του οφείλεται στο γεγονός πως έγινε το αγαπημένο μολύβι πολλών διάσημων , όπως ο John Steinbeck, αλλά και του Chuck Jones, του δημιουργού των Looney Tones και πολλών άλλων συγγραφέων, μουσικών, σκιτσογράφων... κλπ.   Η κυκλοφορία του σταμάτησε το 1998 (πλέον το παρήγαγε η Αμερικάνικη Faber Castell η οποία είχε εξαγοράσει το εργοστάσιο της Eberhard Faber στις ΗΠΑ) προς μεγάλη απογοήτευση όσων το λάτρευαν. Ό,τι κυκλοφορούσε, αμέσως, έγινε συλλεκτικό και μέχρι και σήμερα μπορεί να βρει κάποιος στο ebay ορισμένα κομμάτια που κοστίζουν ως και 50ευρώ έκαστο! Εάν αγαπάτε τα μολύβια και τις ιστορίες, αξίζει να διαβάσετε  εδώ .    Τι διαφορετικό έχει; Αυτό το μολύβι πραγματικά ''γλισ...

  Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη περνάω τόσο καλά! Και η ίδια η πόλη έχει μια γλύκα μοναδική και οι άνθρωποι της είναι ζεστοί και χαμογελαστοί και ο χώρος που κάνουμε τα σεμινάρια είναι μια απίθανη καλλιτεχνική φωλίτσα και οι μαθητές μου (όχι δεν λέω μαθήτριες γιατί είχαμε και τον πρώτο μαθητή στην παρέα μας!) ... και, και, και... Νομίζω πως αν ξεκινήσεις με Θεσσαλονίκη, δεν μπορείς να σταματήσεις... χαχαχα. Αυτό έπαθα κι εγώ και όλο την κάνω προς το βορρά.    Τούτη τη φορά χρωματίσαμε. Είχα μια χαρά και έναν ενθουσιασμό ξεχωριστό, γιατί επρόκειτο να τους γνωρίσω τη μεγάλη μου αγάπη... τα χρωματιστά μου μολύβια. Ήθελα να τους εξηγήσω, μ'ένα βλέμμα, αν γινόταν... με μια άνασα, πόσο σπουδαία είναι. Τι όμορφα που μπορούν να γεμίσουν τα λευκά χαρτιά με χρώματα και σχέδια, να μας χαλαρώσουν, να μας ταξιδέψουν και στο τέλος να μας συναρπάσουν από τ' αποτέλεσμά τους!    Πήρα ένα στα χέρια μου και το έδειξα με περηφάνια, λες κι εγώ το 'φτιαξα...

  Πάει καιρός απ'όταν κάλεσα την τάξη για μάθημα. Είχα πει όμως πως μάθημα θα γίνεται όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Και γι'αρκετούς μήνες δεν ευνόησαν οι καταστάσεις. Όχι πως τώρα υπάρχει ελεύθερος χρόνος, αλλά κάτι τα πλιζζζζ της Ρούλας, κάτι τα παραπονάκια δεξιά κι αριστερά, κάτι μια φίλη στην αλλοδαπή που ερωτεύτηκε τη ζωγραφική κεραυνοβόλα... ε, δεν είμαι κι από πέτρα!   Περνάω στην ουσία και στο θέμα μας...  Σήμερα θα μιλήσουμε... (αθάνατη Νικολαΐδου...χαχα... όποιος τη θυμάται έχει περάσει τα 40 στάνταρ)... για τον Κάνναβο (οποιοδήποτε συσχετισμός με παρόμοιες λέξεις, είναι λανθασμένος). Σίγουρα στους περισσότερους είναι γνωστός και δεν θα εντυπωσιαστούν. Πρώτη φορά τον κάναμε στα καλλιτεχνικά στο σχολείο. Κάποιοι όμως ίσως δεν έτυχε ν'ακούσουν κάτι σχετικό ή πολύ απλά, το'χουν ξεχάσει.    Με τον Κάνναβο, λοιπόν, μπορούμε να μεταφέρουμε, να μεγεθύνουμε ή να μικρύνουμε μια εικόνα και σε όποια διάσταση επιθυμούμε, με ακρίβεια. Για να πάρουμε τ...

  Σήμερα έκανα μια βόλτα γύρω από την Ακρόπολη... όχι γύρω γύρω κυριολεκτικά... στην ευρύτερη περιοχή εννοώ. Εκεί κοντά στο Μουσείο και στα πέριξ.    Γενικώς ήμουν κακόκεφη αλλά θες λίγο που πήγα κι αγόρασα μερικά χαρτιά για τη ζωγραφική μου (πολλά ήθελα... αλλά κρατήθηκα), θες μια βολτούλα από το μελίσσι, θες ένας μικρός περίπατος στα καλλιτεχνικά μαγαζιά της περιοχής... κάπως λίγο έσκασε το χειλάκι. Αλλάζει πραγματικά η διάθεσή σου σε τόσο όμορφα μέρη!    Πριν λίγα χρόνια περπατώντας στο Κουκάκι, είχα πάθει μεγάλη συμφορά. Όλα τα μαγαζιά κλειστά! Στη σειρά ''ενοικιάζεται'' και μια ερημιά απίστευτη. Ήρθε όμως το Μουσείο της Ακρόπολη και το Μετρό φυσικά, και ξανάδωσαν ζωή στην περιοχή. Πραγματικά άρχισε ν'ανθίζει και πάλι.   Μπορεί το Θησείο να'χει άλλη χάρη, αλλά και το διπλανό Κουκάκι, παρ'όλες τις άχαρες πολυκατοικίες, έχει τη γοητεία του. Τώρα μ'όλες αυτές τις γκαλερί, τα καλλιτεχνικά μαγαζάκια και τα όμορφα καφέ, έχει πραγματικά πά...

Μπορεί η εποχή των σταφυλιών να πέρασε... Χρωματιστά μολύβια σε χαρτί pastel   οι φράουλες ν'αργούν... χρωματιστά μολύβια σε χαρτί bristol smooth αλλά τα κρεμμύδια... χρωματιστά μολύβια σε χαρτί bristol plate ... είναι εδώ όλο τον χρόνο... να μας προστατεύουν από τις ιώσεις (Άσχετο...το ξέρετε πως αν βάλετε ένα κομμένο κρεμμύδι στον χώρο, συγκεντρώνει ό,τι ιό κυκλοφορεί;).    Τρεις πίνακες botanical, όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται όλα αυτά τα θέματα ''φυσικής ιστορίας'' που λέω εγώ... Άσχετο Νο 2...θυμάστε πιτσιρίκια που μαζεύαμε φύλλα και τα πατικώναμε στο φυτολόγιο; Το κάνουν ακόμη; Δεν έχω ιδέα!    Κάθε ένας πίνακας είναι ζωγραφισμένος με διαφορετικά μολύβια και σε διαφορετικά χαρτιά. Οι δυνατότητες των χρωματιστών μολυβιών, σε συνδυασμό με τις επιφάνειες που τα δουλεύουμε, είναι ατελείωτες κι ανεξάντλητες, νομίζω έχετε βαρεθεί να μ'ακούτε να το λέω...   Θα σας πω κι ένα μυστικό όμως... Έχω βάλει έναν μικ...

  Παίρνω κάτι αποφάσεις μερικές φορές, τόσο ξαφνικά, στο δευτερόλεπτο, που λένε. Εκεί που μια ιδέα, μια σκέψη, γυρίζει χρόνια στο μυαλό μου, χωρίς να ολοκληρώνεται, έρχεται μια στιγμή και το ξεφουρνίζω... και είναι να μη το πω... τέλος... Το 'πα; Πρέπει να γίνει! Έτσι ήταν και τούτη εδώ η έκθεση. Μια απόφαση της στιγμής.   ''Ξέρεις...'', λέω σε μια ψυχή, ''σκέφτηκα...'', ''ωχ'', η πρώτη αντίδραση του συνομιλητή μου...χαχα..., ''... να κάνω μια ατομική  έκθεση''. ''..................'' , ''όχι βρε τώρα, όταν γυρίσουμε από διακοπές, και πολύ μετά... τέλος Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη... κάπου εκεί'', ''οκ'', ''έχω καμιά 25αρια έργα...καλά δεν είναι; Θα κάνω και μερικά ακόμη... '' , ''μια χαρά''...    Κάπως έτσι ξεκίνησαν  όλα. Πρώτα απ'όλα όμως έψαξα να βρω το χώρο, πήρα το οκ και ξεκίνησε ο αγώνας. Το αποτέλεσμα ήταν να μ...

  Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν ξέρω αν θα φτάσω ως το τέλος της ανάρτησης αυτής [1] ... Όμως κούραση γλυκιά, για χαρά (η άλλη δεν παλεύεται), οπότε μικραίνει κι εξαφανίζεται. Είπαμε, η τέχνη, η δημιουργικότητα μας δίνει πνοές... μας δίνει ανάσες... να γιατί μιλώ για ''πνοές τέχνης''!    Στην πρώτη έκθεση της ζωής μου, ''τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις'', έγραψα χωρίς σκέψη... ζωγράφος [2]. Να σας πω την αλήθεια, μία που το έγραψα και μία που το ξέχασα... χαχαχα... Όχι τη ζωγραφική, το επάγγελμα ξέχασα.    Στην πορεία άλλες επιρροές, άλλες ανάγκες, άλλες αγάπες. Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος [3], σας το'χω ξαναπεί σίγουρα. Το προσπάθησα, ίσως όχι όσα θα'πρεπε, το παράτησα τη στιγμή που σχεδόν το 'φτανα... δεν είχα άλλες δυνάμεις προφανώς. Επιστροφή στη ζωγραφική και σε καλλιτεχνικές σπουδές... Κι αυτές μία που τις έκανα και μία που τις ξέχασα...  γιατί ήρθε ο αγώνας της επιβίωσης.   Δεν ξέρω πως, αλλά σ'άλλα πράγματα δεν έχω καθόλου...