Να ένα... να δύο... να πολλά μήλα!!!

  Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη περνάω τόσο καλά! Και η ίδια η πόλη έχει μια γλύκα μοναδική και οι άνθρωποι της είναι ζεστοί και χαμογελαστοί και ο χώρος που κάνουμε τα σεμινάρια είναι μια απίθανη καλλιτεχνική φωλίτσα και οι μαθητές μου (όχι δεν λέω μαθήτριες γιατί είχαμε και τον πρώτο μαθητή στην παρέα μας!) ... και, και, και... Νομίζω πως αν ξεκινήσεις με Θεσσαλονίκη, δεν μπορείς να σταματήσεις... χαχαχα. Αυτό έπαθα κι εγώ και όλο την κάνω προς το βορρά.

   Τούτη τη φορά χρωματίσαμε. Είχα μια χαρά και έναν ενθουσιασμό ξεχωριστό, γιατί επρόκειτο να τους γνωρίσω τη μεγάλη μου αγάπη... τα χρωματιστά μου μολύβια. Ήθελα να τους εξηγήσω, μ'ένα βλέμμα, αν γινόταν... με μια άνασα, πόσο σπουδαία είναι. Τι όμορφα που μπορούν να γεμίσουν τα λευκά χαρτιά με χρώματα και σχέδια, να μας χαλαρώσουν, να μας ταξιδέψουν και στο τέλος να μας συναρπάσουν από τ' αποτέλεσμά τους! 

  Πήρα ένα στα χέρια μου και το έδειξα με περηφάνια, λες κι εγώ το 'φτιαξα, λες κι εγώ το ανακάλυψα ή λες και δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους μια ταπεινή ξυλομπογιά.  Σαν να'βγαλα από το καπέλο του μάγου το πιο επιδέξιο ραβδάκι! 

  Και ξεκίνησαν, στην αρχή δειλά, βλέποντας απλά θαμπές γραμμές στα πινακάκια τους, άκομψες μουτζούρες που με τίποτα δεν έμοιαζαν με το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν. Κι ο ενθουσιασμός απομακρυνόταν από τα μάτια τους... ''μπα, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε'', ''ας μείνουμε στα πινέλα καλύτερα''... Κι εγώ τους εξηγούσα και τους έλεγα συνεχώς πως ακόμα είναι πολύ νωρίς και πρέπει να συνεχίσουν και να δουλεύουν ξανά και ξανά τα χρώματα και να δημιουργούν διαβαθμίσεις.

  Και ξαφνικά άρχισε να ξεπετιέται το πρώτο αληθινό μήλο!

 Γυαλιστερό και τρισδιάστατο... κι ακούστηκε το πρώτο ''ουάου''... χαχα... Την λατρεύω αυτή τη στιγμή που λες και μ' ένα κλικ το μπερδεμένο και ακατανόητο, ξεδιπλώνεται μπροστά σου και ζωντανεύει. Είναι η στιγμή, αυτή η μία και μόνη, που αντιλαμβάνεσαι τι πρέπει να κάνεις, που είναι το μυστικό, ποια είναι η τεχνική και βρίσκεις το δρόμο σου. 

  

  Και το ένα μήλο ακολουθούσε το άλλο και το καλάθι μας γέμιζε με όλο κι ομορφότερα μήλα! Και αφού δεν θέλαμε να μας χαλάσουν και ν'αρχίσουν να μαυρίζουν, σκεφτήκαμε να τα δροσίσουμε λίγο για να τα κρατήσουμε φρέσκα. Σταγόνες, τότε, άρχισαν να κυλούν στις καμπύλες τους και να τα κάνουν να φαίνονται ακόμα πιο λαχταριστά! Τα χαμόγελα πλάτυναν και τα μάτια έλαμψαν στα πρόσωπα όλων! 

  Κάναμε κι άλλα κολπάκια... αλλά δεν θα τα πούμε κι όλα... γιατί τώρα γίναμε επιδέξιοι ζωγράφοι χρωματιστών μολυβιών και ανέβηκαν οι μετοχές μας... χαχαχα. 

  Εκτός από ζωγραφική, κάναμε κι άλλα πράγματα, αλλά κι αυτά νομίζω πως πρέπει να μείνουν επτασφράγιστα μυστικά... αν και πριν γυρίσω οι περισσότεροι ήταν ενήμεροι... χαχαχα. 

  Πέρασα καλά, σας το'πα από την αρχή. Υπάρχει μια παρεούλα που με περιμένει πάντα στη συμπρωτεύουσα, με ταΐζει, με ξεναγεί, μου κάνει δώρα, γενικώς με κανακεύει... Ε, πως να μη πετάω τη σκούφια μου κι εγώ; 

  Ευχαριστώ από καρδιάς, φίλους, μαθητές, έκτακτους προσκεκλημένους αλλά και τη φιλόξενη καλλιτέχνιδά μας, την Ανθούλα, που κάθε φορά κάνουν τα πάντα για να μη θέλω να φύγω. Μόνο μια μικρή πίκρα μου 'μεινε για μια συνάντηση που ο καιρός δεν μας επέτρεψε να γίνει. Όμως δεν είναι να τα βάζουμε με την φύση... ανώτεροί της δεν θα γίνουμε ποτέ! 

  

  Στην τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα και σκοπός μου, να τα κάνω όσο πιο μαγικά γίνεται για το μικρό μου ελαφάκι (έχουμε και ρόλο... τι μαθητές θα'μασταν!). Θα τα ξαναπούμε ως τότε. Χαλαρώστε και απολαύστε αυτά που έχετε. Είναι σίγουρα αρκετά!