Προσοχή... η ανάρτηση είναι αισιόδοξη!!!

  Ήρθαν τα Χριστούγεννα!!! Μα πότε πέρασε ένας χρόνος... Ένας δύσκολος χρόνος, που για μένα ξεκίνησε πολύ άσχημα, συνέχισε το ίδιο δύσκολα και δυσάρεστα αλλά από το καλοκαίρι και μετά, με γλύκανε με όμορφες στιγμές και αρκετές χαρές. Χαρές μικρές, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά η χαρά δεν μετριέται. Είναι απλά χαρά! Γιατί, όπως όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτή, είναι σχετική. Θεωρώ πως όσοι περιμένουν σπουδαία γεγονότα και συγκλονιστικά για να χαρούν, θα περάσουν λίγες όμορφες στιγμές στη ζωή τους. Όσοι μπορούν να ευχαριστηθούν με τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας, με τη γλύκα των στιγμών, με την επίτευξη των μικρών στόχων, αυτοί ζουν πραγματικά. Όσοι χαμογελούν σ'ένα ζωηρό και βιαστικό σύννεφο, όσοι ενθουσιάζονται με το φως του ήλιου που χαράζει, όσοι χαμογελούν στην εικόνα ενός μικρού μπόμπιρα... αυτοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. 

Λεπτομέρεια από το στολισμένο τζάκι μας.

  Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να με εκνευρίζει η μιζέρια μας. Συναντώ όλο και περισσότερους ανθρώπους, που ενώ δεν συμβαίνει κάτι τρομερό στη ζωή τους, στην ερώτηση ''τι κάνετε;'' αρχίζουν να κουνούν το κεφάλι τους απελπισμένοι, λέγοντας ''τι να κάνουμε, την παλεύουμε... προσπαθούμε... επιβιώνουμε... κλπ'' με ύφος απελπισίας και μελαγχολίας. Μα ο κόσμος περνάει δύσκολα, θα μου πείτε, έχει βάσανα, τα βγάζει δύσκολα πέρα. Ναι... αυτοί που βασανίζονται οκ... αλλά εγώ βλέπω τους πάντες να'χουν αυτά τα μούτρα. Άνθρωποι που και δουλειά έχουν, και σπιτάκι και ζεστό φαγάκι. Ναι, δεν φτάνουν μόνο αυτά... 

Κι από την άλλη πλευρά του τζακιού.

  Ζούμε μια δύσκολη περίοδο στη χώρα μας, μας αδίκησαν, μας έκλεψαν, μας άλλαξαν τα φώτα. Οι γονείς μας και οι παππούδες μας πέρασαν πολέμους, έζησαν πιο δύσκολα από μας. Άνθρωποι διώχτηκαν από τα σπίτια τους, από τις χώρες τους... ο κόσμος είναι σκληρός κι άδικος... πάντα ήταν! Και; Τι θα κάνουμε τώρα; Θα κλαίμε όλη μέρα; Ήμαρτον βρε παιδιά. 

  

Και μια φωτισμένη του γωνίτσα.

  Σου λέει...μα πως να χαρείς όταν δίπλα σου υπάρχει τόσος πόνος; Πάντα υπήρχε πόνος δίπλα μου κι αν δεν ήταν δίπλα μου ήταν παραδίπλα μου... αλλά τότε ποιος νοιαζόταν... Πρέπει να πεινάει ο γείτονας για να λυπηθώ; Οι άνθρωποι που ζουν σε άλλες χώρες και πεινούν αιωνίως και πεινούν πραγματικά είναι άλλη κατηγορία; Όμως ο πραγματικός φόβος είναι μη φτάσει σε μας... έτσι δεν είναι. Αφού είναι δίπλα θα'ρθει κι εδώ... αυτό μας νοιάζει, όχι ο πόνος του άλλου... Και βέβαια λυπάμαι και προσπαθώ να βοηθήσω και συμμετέχω σ'ό,τι μπορώ και νευριάζω και πικραίνομαι και μου την δίνει η αδικία... και όλα αυτά τα κάνω και με το παραπάνω. Αλλά... χαμογελάω και χαίρομαι τη ζωή μου. 

Ένας μικρούλης σκυλάκος τρέχει στο χιόνι.

  Αυτή τη ζωή με το τριψήφιο εισόδημα, που όταν το παίρνουμε (διότι το κάθε πρώτη του μηνού πάει πέρασε προ πολλού...χαχα...), προσπαθούμε να το ρυθμίσουμε ώστε να ζούμε ως οικογένεια, αξιοπρεπώς. Αλλά το έχουμε... δεν θα σκέφτομαι τι θα κάνω όταν το χάσω κι αυτό. Ούτε αν είχα αυτά που έπρεπε, τι ωραία που θα ήταν η ζωή μου. Ζω κι ευχαριστιέμαι αυτά που έχω. Τα λίγα... τα ελάχιστα. Έχω άλλα πλούτη και δεν εννοώ τα φυσικά μου χαρίσματα που είναι ούτως ή άλλως πολλά....αχαχα... 

Κοίταξε στο βάθος! Είναι ο Άγιος Βασίλης...χοχοχο...

  Ζούμε πλέον στη χώρα της κατάθλιψης... μια αρρώστιας που χειρότερή της δεν υπάρχει. Σκεφτείτε λίγο... παλιά που οι δυσκολίες ήταν πολύ μεγαλύτερες και η πείνα ήταν πραγματική και γίνονταν πόλεμοι... κατάθλιψη γιατί δεν υπήρχε; Θα σας πω εγώ. Γιατί η αγάπη ήταν αληθινή, γιατί οι πρόγονοί μας δεν αντιστοίχιζαν πάντα την ποιότητα ζωής (που το ακούω συνεχώς και μου τσακίζει τα νεύρα) με τα χρήματα.

Χιονίζει αλλά τα παιδιά βγήκαν να πουν τα κάλαντα.

  Ο πατέρας μου έπαιρνε (όταν έπαιρνε) ένα μικρό μεροκάματο εργάτη, αλλά μπορούσε να στήσει γλέντι στο δευτερόλεπτο με δυο φίλους και δυο γείτονες. Τηγάνιζαν μισό κιλό ψάρια, άνοιγαν και δυο μπύρες και περνούσαν όμορφα. Δεν τους ένοιαζε αν είχαν δεκαπέντε διαφορετικά είδη φαγητού στο τραπέζι, ούτε αν είχαν καν τραπεζομάντιλο. Ούτε αν οι κουρτίνες ταίριαζαν με το σαλόνι... άσε που σαλόνι δεν είχαν καθόλου...χαχα... 

Έτοιμος κι ο χιονάνθρωπος!

 Τώρα σου λέει οι ανάγκες είναι άλλες... και ποιος τις ορίζει τις ανάγκες; Εμείς μόνοι μας δυσκολεύουμε τη ζωή μας, θεωρώντας απαραίτητα πράγματα περιττά. 

  Αν με αφήσετε σήμερα θα μιλάω μέχρι την πρωτοχρονιά... Αλλά μου δόθηκε αφορμή από χθες που είδα να τα βάζουν πολλοί με μια ομάδα παιδιών, εθελοντών, που προσπαθούν να στολίσουν την άχρωμη πόλη μας. Οι Ατενίστας έχουν κάνει πολλές δράσεις κι έχουν δώσει χρώμα στις πιο άχαρες συνοικίες της Αθήνας. Είναι αυτοί που συμμετείχαν στο πρότζεκτ του Δήμου Αθηναίων κι έντυσαν τα δέντρα και τα παγκάκια με πουλόβερ. Κι έγραψαν διάφοροι πως αυτά είναι αηδίες και καραγκιοζιλίκια και πως χάλασαν το μαλλί ενώ έπρεπε να πλέξουν πουλόβερ για τους άστεγους. Ρε παιδιά έλεος!!! Υπάρχουν άπειρες οργανώσεις και σωματεία και οι ίδιοι οι δήμοι συγκεντρώνουν ρούχα, και προσφέρουν συσσίτια για τους άπορους... και μπαζάρ γίνονται ατελείωτα. Κι άλλα τόσα να γίνουν... οκ... Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται  έτσι, απλά βοηθάς όσο μπορείς τον διπλανό σου που υποφέρει και του απαλύνεις τον πόνο. Σπουδαίο σίγουρα... αλλά... Μια δράση που έγινε για να δώσει λίγο χρώμα (άσχετο αν το αποτέλεσμα θεωρείται καλόγουστο ή όχι... αυτό είναι προσωπική άποψη του καθενός) στο γκρίζο γύρω μας... χωρίς ουσιαστικό κόστος... αυτή μας έφταιξε; Να ξεστολίσουμε τα πάντα τότε... να σβήσουμε και τα πανέμορφα, ομολογουμένως ,στολισμένα δεντράκια της πλατείας Συντάγματος και να κάτσουμε στα σκαλιά να κλαίμε τη μοίρα μας. Και που και που ένας να πηδάει στον Αμαλίας να τον πατάνε τα τρόλεϊ... Έτσι κάποτε ίσως μας λυπηθούν και μας βγάλουν το χαράτσι των σπιτιών.

Ας πάρουμε τον δρόμο ν'ανεβούμε μέχρι το εκκλήσάκι.

   Α, και που 'στε όλοι εσείς που συμπάσχετε με τους άστεγους... όταν έρθουν οι εκλογές και ο βουλευτής της περιφέρειάς σας, σας βάλει το μικρό στη θεσούλα που παρακαλούσατε χρόνια τώρα... ξαναψηφίστε τον... γιατί ως εκεί φτάνει η ευαισθησία όλων μας... μόλις βολευτεί ο κώλος μας τα ξεχνάμε όλα. Και πείτε μου πως δεν θα δεχτείτε... πως θα είστε άνεργος και θα'ρθει κάποιος να σας προσφέρει, με αντάλλαγμα φυσικά, μια θέση κι εσείς θα πείτε όχι. Το κακό έχει βαθιές ρίζες... πρέπει να σκάψουμε πολλά χιλιόμετρα μέσα μας για να το ξεριζώσουμε... 

Το Χριστουγεννιάτικο χωριό μας!

  Εγώ λοιπόν αυτά τα Χριστούγεννα λέω να τα απολαύσω... χωρίς ενοχές. Και δεν θέλω δεκάρα τσακιστή παραπάνω... να τα πάρουν όλα και να τα κάνουν σπίτια κι αυτοκίνητα και κότερα. Ευτυχισμένοι δεν θα γίνουν ποτέ. Εγώ όμως είμαι!!!

 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Επί του πιεστηρίου:

Μόλις διάβασα https://twitter.com/atenistas πως οι Ατενίστας δεν είχαν καμία σχέση με τη συγκεκριμένη κίνηση. Άλλη μια φορά που βιαστήκαμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να κατηγορήσουμε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε. Τα ΄΄καλά'' του διαδικτύου. Σε δευτερόλεπτα αναπαράγονται ειδήσεις, γράφονται σχόλια, φτιάχνονται ατάκες (κάπου διάβασα να τους λένε πουλοβερίστας!), χωρίς να γίνει κανένας έλεγχος. Η θέση μου φυσικά παραμένει ίδια.