Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2015

Δυο πόρτες, μα ιστορίες πολλές.

  Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, είναι νομίζω γνωστό, όλο και πυκνώνουν τα flashback. Εννοώ οι αναδρομές στο παρελθόν και ειδικότερα στα παιδικά χρόνια. Αυτό έχω πάθει κι εγώ εδώ και πολύ καιρό... όχι πως με πήραν τα χρόνια αλλά παιδούλα δεν με λες πια.    Αφορμές γι'αυτά τα ταξίδια στο παρελθόν μπορεί να δοθούν από το οτιδήποτε. Πολύ απλά πράγματα κι εκεί που δεν το περιμένω, έρχονται να μου φέρουν μνήμες τόσο μακρινές που τις νόμιζα οριστικά ξεχασμένες. Έλα όμως που από έναν ήχο, μια μυρωδιά, μια στιγμιαία εικόνα, έρχονται και ζωντανεύουν, όχι μόνο γεγονότα και καταστάσεις, πολύ περισσότερο συναισθήματα.  Αυτά τα άτιμα τα συναισθήματα που την ώρα της αναπόλησης, γίνονται τόσο δυνατά σαν να τα βιώνεις εκείνη τη στιγμή.    Τελικά νομίζω πως είμαστε ό,τι βιώσαμε παιδιά.  Ό,τι ακούσαμε και είδαμε, ό,τι γευτήκαμε και ακουμπήσαμε... ό,τι μάθαμε αυτά τα πρώτα μας χρόνια στη ζωή. Θα μου πείτε. μα η υπόλοιπη ζωή μας, οι εμπειρίες μας, οι γνώσεις μας; Αυτ...

Με τα μολύβια μου ως τη Ζάκυνθο...

  Από που ν'αρχίσω και τι να σας πρωτοπώ... Θα κάνω μια προσπάθεια να σας μεταφέρω λίγα απ'όσα έζησα κι ένιωσα, αυτές τις μέρες, ευτυχώς όχι με την φόρτιση του τέλους. Η έκθεση είναι σε εξέλιξη κι εμένα με περιμένει και πάλι ένα όμορφο ταξίδι. Στο διάλειμμα αυτό της προσωρινής επιστροφής και των υποχρεώσεων της καθημερινότητας, οι εικόνες και τα γεγονότα είναι ακόμη έντονα και με δυσκολία μπαίνουν σε μια σειρά για να γίνουν περιγραφή. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα, μια σκέψη, ένα όνειρο που έγινε απόφαση σε μια στιγμή... γιατί έτσι γίνεται συνήθως με τα ωραία. Τα συζητάς, τα αναλύεις, τα ζυγίζεις και τελικά φτάνει μια στιγμή για να γίνουν πραγματικότητα.    Και τούτη η ιδέα δεν ήταν καθόλου εύκολο να πραγματοποιηθεί. Πολλά μικρά και μεγάλα εμπόδια έρχονταν και μας την καταπλάκωναν συχνά πυκνά αλλά όταν κοιτάζεις τον στόχο, διάβασα σε ένα βιβλίο απ'αυτά που ''και καλά'' σου μαθαίνουν τη ζωή (όχι δεν μαθαίνεται στα βιβλία η ζωή αλλά να που κάτι μένει κάθε φορ...

Βάλαμε λουκέτο!

  Ααα... έχω τόσο καιρό να κάνω ανάρτηση! Ομολογώ πως δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα μου πεις κι εσύ τις αναρτήσεις κοιτάζεις; Που να κοιτάξω; Όπου και να στρέψω το βλέμμα μου αυτόν τον καιρό, μαυρίλα βλέπω. Μόνο εδώ φωτίζει λίγο... λέω να κάτσω μια στιγμή ν'ανασάνω γιατί εκεί πάνω δεν λένε να τελειώνουν.   Δεν θέλω να μιλήσω για την επικαιρότητα. Την παρακολουθούμε όλοι ανελλιπώς. Θέλω να σας πω μόνο αυτό, πως τα αδιέξοδα δεν έχουν σωστή και λάθος επιλογή, ακριβώς γιατί είναι αδιέξοδα. Και σ'ένα τέτοιο έχουμε βρεθεί. Πρώτα πρέπει να δημιουργήσουμε τις διεξόδους και μετά να δούμε προς τα που είναι το καλύτερο να πάμε.  Και το βασικότερο, να πάψουμε να τρωγόμαστε και να ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον.   Δεν με απογοητεύει τίποτα, δεν νιώθω προδομένη, δεν μου φταίει κάποιος συγκεκριμένος. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων και το μόνο που θέλω είναι να δουλέψω για κάτι καινούριο, μια νέα πραγματικότητα, να δω του...

Γραφίτες... test drive!

  Αυτή την ανάρτηση την σχεδιάζω καιρό. Μα έλα που όλο κάτι γίνεται και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Και τώρα δηλαδή χλωμό το βλέπω αλλά θα προσπαθήσω. Το πόσο θα'θελα η μέρα να'χει άλλες τόσες ώρες δεν λέγεται... και δεν νομίζω να πρωτοτυπώ. Πολλά αυτά που θέλουμε να κάνουμε, πολλά κι αυτά που δεν θέλουμε αλλά πρέπει να γίνουν κι έτσι κυλάνε οι μέρες κι όλο αφήνουμε πίσω πράγματα. Γραφίτης Staedtler lumograph σε pastelmat   Να μη γκρινιάζω όμως γιατί μόλις επέστρεψα από μια μικρή αλλά υπέροχη απόδραση-έκπληξη. Έκπληξη, πρώτον, γιατί ήταν δώρο αγάπης των κοριτσιών (μαθητριών) που ήρθαν κοντά μου λόγω της ζωγραφικής (η οποία μεταφράστηκε σε αγάπη για τα μολύβια) και με την αφορμή της έκθεσης γνωρίστηκαν κι έδεσαν απίστευτα μεταξύ τους και δεύτερον γιατί ο προορισμός ήταν αναπάντεχα όμορφος. Είχα μια άποψη γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στο Ναύπλιο αλλά θες που έχουν περάσει χρόνια, θες που η ματιά αλλάζει με τα μεγάλωμα, μπορώ να πω πως το ερωτεύτηκα! Σας ε...

Αναμνήσεις με όλες τις αισθήσεις.

  Θες ο καιρός που δεν μας βοήθησε καθόλου, θες τα τόσα που έχουμε όλοι και τρέχουμε, έφτασε το Πάσχα χωρίς να το καταλάβουμε. Μπορεί τα Χριστούγεννα να είναι για μένα και για τους περισσότερους, η αγαπημένη γιορτή του χρόνου, το Πάσχα, όμως, κουβαλά τις περισσότερες αναμνήσεις. Γεύσεις, μυρωδιές, μουσικές... Τα παιδικά μας χρόνια. Αυτά που μένουν χαραγμένα στην μνήμη και δεν ξεχνιούνται ποτέ. Κακάο χωρίς γάλα, μαρμελάδα στο ψωμί, βραστές πατάτες, ελιές... μια βδομάδα νηστεία που φαινόταν αιώνας! Κι εκείνο το σοκολατένιο αυγό στο ψυγείο γινόταν ο μόνος σκοπός της ύπαρξής μας...χαχα. Να μυρίζει τ'αγιόκλημα, η πασχαλιά... να μοσχοβολούν οι γειτονιές. Όλες οι αυλές ασβεστωμένες, τα πεζούλια, οι κορμοί των δέντρων, όλα κάτασπρα και πεντακάθαρα. Το μικρό εκκλησάκι, λίγο πιο πάνω από το πατρικό σπίτι, κάθε βράδυ φωτισμένο, γεμάτο κόσμο. Οι ομορφότεροι ψαλμοί αυτές τις μέρες.  ''Chania'' Χρωματιστά μολύβια σε επιφάνεια pastelmat   Καθόλου δεν μιλώ με θρησκε...

Αχ, να'ταν κι άλλο!

  Είδατε σίγουρα και διαβάσατε αρκετά για την έκθεση των μαθητριών αλλά οφείλω να καταθέσω και τη δική μου ματιά κι όχι μόνο το οφείλω αλλά το θέλω κιόλας. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ό,τι έγινε ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.   Ήξερα πως θα είναι μια όμορφη έκθεση, ήξερα πως τα κορίτσια μου θα το χαρούν και θα το απολαύσουν αλλά δεν φανταζόμουν πως θα είναι όλα σε υπερθετικό βαθμό! Από την ημέρα του στησίματος φάνηκε η καλή μας χημεία ( τα περισσότερα κορίτσια γνωρίστηκαν εκείνη την ημέρα μεταξύ τους) που τις επόμενες ημέρες επιβεβαιώθηκε και στο φινάλε κορυφώθηκε! Τα έργα ''έκατσαν'' στους παλιούς πέτρινους τοίχους και αναδείχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο.    Να πω εδώ πως το BooArt cafe είναι ένας υπέροχος χώρος στην καρδιά της Αθήνας, σε μια περιοχή που η τέχνη αναβλύζει σε κάθε γωνιά της, ζεστός και φιλόξενος, τόσο που δεν θέλεις να φύγεις...χαχα... τα κορίτσια μου το βίωσαν αυτό από πρώτο χέρι.    Τα εγκαίνια ήταν μια βραδιά ...