Αχ, να'ταν κι άλλο!

  Είδατε σίγουρα και διαβάσατε αρκετά για την έκθεση των μαθητριών αλλά οφείλω να καταθέσω και τη δική μου ματιά κι όχι μόνο το οφείλω αλλά το θέλω κιόλας. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ό,τι έγινε ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

  Ήξερα πως θα είναι μια όμορφη έκθεση, ήξερα πως τα κορίτσια μου θα το χαρούν και θα το απολαύσουν αλλά δεν φανταζόμουν πως θα είναι όλα σε υπερθετικό βαθμό! Από την ημέρα του στησίματος φάνηκε η καλή μας χημεία ( τα περισσότερα κορίτσια γνωρίστηκαν εκείνη την ημέρα μεταξύ τους) που τις επόμενες ημέρες επιβεβαιώθηκε και στο φινάλε κορυφώθηκε! Τα έργα ''έκατσαν'' στους παλιούς πέτρινους τοίχους και αναδείχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. 

  Να πω εδώ πως το BooArt cafe είναι ένας υπέροχος χώρος στην καρδιά της Αθήνας, σε μια περιοχή που η τέχνη αναβλύζει σε κάθε γωνιά της, ζεστός και φιλόξενος, τόσο που δεν θέλεις να φύγεις...χαχα... τα κορίτσια μου το βίωσαν αυτό από πρώτο χέρι. 

  Τα εγκαίνια ήταν μια βραδιά μαγική. Όσοι ήρθαν μοιράστηκαν την χαρά μας και μας έντυσαν με τα πιο γλυκά και ενθαρρυντικά λόγια. Το άγχος της πρώτης δημόσιας έκθεσης (μιλώ για τα κορίτσια) ξεπεράστηκε μονομιάς και τις μεταμόρφωσε στις πιο έμπειρες οικοδέσποινες για όλες τις υπόλοιπες ημέρες. Τα βήματα στα σκαλάκια που οδηγούν στον επάνω όροφο έγιναν ανάλαφρα και το καμάρι και η υπερηφάνεια περίσσευε. Όχι δεν μιλώ για έπαρση, αυτό απαγορεύεται δια ροπάλου στην μικρή μας ομάδα. Όσοι μας πλησιάζουν το γνωρίζουν. 

  Ακούσαμε, λοιπόν, πολύ κολακευτικά λόγια και το σπουδαιότερο όχι μόνο για τη δουλειά μας αλλά περισσότερο για την συμπεριφορά μας... ναι... σ'αυτό πήραμε άριστα! Χαμόγελα, χαρά, κέφι, ευγένεια... μα τι κορίτσια έχω εγώ! Φούσκωνα κάθε φορά που μου τα παίνευαν. Μια όμορφη παρέα που με κοινό παρονομαστή την αγάπη για την ζωγραφική (και τα μολυβάκια ιδιαιτέρως), που χαίρεται να δημιουργεί και να μαθαίνει, βίωσε την κοινή εμπειρία αυτών των ημερών, φόρτωσε εικόνες, πλημμύρισε συναισθήματα, έζησε με την ψυχή της. 

                                         

  Επιτρέψτε μου να μιλήσω σε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο και να απευθυνθώ στις υπέροχες δεκάξι μου! 

  Με συγκινήσατε πολλές φορές κορίτσια μου γλυκά και μου δώσατε τόσα πολλά που ήδη σκέφτομαι με ποιο τρόπο θα σας ξαναδώ μαζί, τόσο χαρούμενες και τόσο δεμένες. Έχω πολλά στο μυαλό μου και ίσως κάποια φαντάζουν όνειρα αλλά μου γλυκαίνουν τόσο πολύ το μέσα μου που λέω να τα θεωρήσω πραγματικότητα και να τα επεξεργαστώ ως εφικτά... και που ξέρεις... από όνειρα δεν πέθανε ποτέ κανείς...χαχαχα. Άσε που σκέφτομαι την έκφραση που θα πάρουν οι φάτσες σας αν καταφέρω κάτι από αυτά που περνούν κατά εκατοντάδες (καλλιτέχνης παιδί μου... φεύγει ο νους) από το μυαλό μου...χαχαχα. 

  Είστε πολύ τυχερές που μπήκε η ζωγραφική και η δημιουργία στη ζωή σας, όπως είμαι κι εγώ και κάθε άνθρωπος που ασχολείται με τις τέχνες. Είμαι πολύ τυχερή που σας έχω μαζί μου και που όσο κι αν δεν το δέχεστε παίρνω από σας πολλά περισσότερα απ'όσα φαντάζεστε. Κάθε μία σας μοναδική, μια ξεχωριστή εμπειρία για μένα. Μου λείπει αυτό που ζήσαμε από το πρώτο λεπτό που χωριστήκαμε εκείνο το βράδυ και ξέρω πως το ίδιο νιώσατε κι εσείς. Έχουμε όμως πολλά όμορφα πράγματα να κάνουμε γυρίζοντας στο εργαστήρι ( κι εσείς οι μακρινές, που μας λείπετε διπλά, στην αύρα του) και θα δουλέψουμε με όρεξη μεγαλύτερη από ποτέ. Θα συνεχίσω να σας δίνω ό,τι μπορώ και όσο περνά από το χέρι μου, θα σας γεμίζω φτερά, εμένα ήδη μ'έχετε ανεβάσει στα ουράνια! 

Σας αγαπώ πολύ. 

Σας ευχαριστώ για όλα!

  Ευχαριστώ πολύ όσους ήρθαν και είδαν από κοντά την προσπάθειά μας αλλά και τους μακρινούς που δεν τα κατάφεραν αλλά μας γέμισαν με όμορφα μηνύματα και σχόλια και μας τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο. 

Υπόσχομαι συνέχεια! 

Παράρτημα!!! (Διότι η κάρτα γύριζε μια βδομάδα και σήμερα επέστρεψε στα χέρια μου)

Κι αυτό ήταν το απρόσμενο δώρο που πήρα από τα κορίτσια μου την ημέρα που μαζέψαμε τα έργα! Δεν μπορώ να μη σας το δείξω! Δεν είναι απίστευτες; Να γιατί είπα τόσο καλά λόγια...χαχαχαχαχα...

Προορισμός... το υπέροχο Ναύπλιο!!!