Μπορεί εγώ να λείπω χρόνια από την ''χώρα'' των bloggers, αυτό εδώ όμως το σπιτάκι δεν έπαψε να δέχεται τους επισκέπτες του. Άνθρωποι που αγαπάνε την ζωγραφική είτε ως δημιουργοί είτε ως θεατές, περνάνε από εδώ καθημερινά, προφανώς γιατί βρίσκουν ακόμη πλούσιο υλικό, χρήσιμο για τα ενδιαφέροντά τους. Ξεκινώντας λοιπόν κάτι νέο, θεωρώ υποχρέωσή μου να το παρουσιάσω κι εδώ, για όλους αυτούς τους φίλους που μπορεί να το βρουν ενδιαφέρον. Οι παλιοί θα θυμούνται πως εκτός από την παρουσίαση της δουλειάς μου, μέσα εδώ ξεκίνησε και η ιδέα των μαθημάτων, αρχικά με τη μορφή αναρτήσεων. Στην πορεία τα μαθήματα έγιναν σεμινάρια που μου έδωσαν τη χαρά να γνωρίσω από κοντά πολλά αγαπημένα πρόσωπα, ταξιδεύοντας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Υπέροχες εμπειρίες που οδήγησαν σε υπέροχες φιλίες. Τι πολύτιμος θησαυρός! Είμαι ευγνώμον για όλα αυτά που έχω ζήσει μέσα από την τέχνη μου και τις δυνατότητες που μου έδωσε το διαδίκτυο. Πέρασαν πολλά χρόνια, πράγματα άλλαξαν γι...
Το σαν τα χιόνια δεν φτάνει για να περιγράψει την επιστροφή μου εδώ μέσα. Ούτε φτάνει ούτε είναι και επίκαιρο. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω κάνοντας μια ανάρτηση. Είχα κι έχω τόσα πολλά να σας πω. Μα οι μήνες περνούσαν χωρίς στάλα χρόνου για κάτι τέτοιο. Και διάλεξα την ώρα... Μέσα σε μια τρελή κατάσταση προετοιμασίας, όχι μόνο για διακοπές αλλά και πολλών άλλων δραστηριοτήτων μέσα στον Αύγουστο. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα να πιέζομαι τόσο για τούτη την ανάρτηση. Η φόρτιση των τραγικών γεγονότων στην Αττική; Ίσως. Δεν ξέρω αλλά δεν με χωράει το ΦΒ αυτές τις μέρες. Όχι μόνο δεν με χωράει, με διώχνει κιόλας, μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα ανακάτεμα. Αρχικά η φρίκη που αντικρίσαμε όλοι. Εικόνες χειρότερες του πολέμου, έξω από την πόρτα μας! Εφιάλτες που δεν πιστεύαμε πως θα ζούσαμε ποτέ. Κι αμέσως ένα αμυδρό φως, μια Ελλάδα γροθιά συμπαράστασης σ'αυτούς που πόνεσαν και θα πονούν φρικτά για πάντα. Ναι εδώ είμαστε, πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει και να γίνο...