Το σαν τα χιόνια δεν φτάνει για να περιγράψει την επιστροφή μου εδώ μέσα. Ούτε φτάνει ούτε είναι και επίκαιρο. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω κάνοντας μια ανάρτηση. Είχα κι έχω τόσα πολλά να σας πω. Μα οι μήνες περνούσαν χωρίς στάλα χρόνου για κάτι τέτοιο. Και διάλεξα την ώρα... Μέσα σε μια τρελή κατάσταση προετοιμασίας, όχι μόνο για διακοπές αλλά και πολλών άλλων δραστηριοτήτων μέσα στον Αύγουστο. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα να πιέζομαι τόσο για τούτη την ανάρτηση. Η φόρτιση των τραγικών γεγονότων στην Αττική; Ίσως. Δεν ξέρω αλλά δεν με χωράει το ΦΒ αυτές τις μέρες. Όχι μόνο δεν με χωράει, με διώχνει κιόλας, μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα ανακάτεμα. Αρχικά η φρίκη που αντικρίσαμε όλοι. Εικόνες χειρότερες του πολέμου, έξω από την πόρτα μας! Εφιάλτες που δεν πιστεύαμε πως θα ζούσαμε ποτέ. Κι αμέσως ένα αμυδρό φως, μια Ελλάδα γροθιά συμπαράστασης σ'αυτούς που πόνεσαν και θα πονούν φρικτά για πάντα. Ναι εδώ είμαστε, πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει και να γίνουμε ένα.
Επιστρέφω μετά από αρκετούς μήνες, η αλήθεια είναι πως τώρα συνειδητοποίησα πόσους, με αφορμή την έκθεση που θα ξεκινήσει την επόμενη εβδομάδα και για την οποία χαίρομαι ιδιαίτερα. Πολλοί οι λόγοι που με κάνουν να νιώθω έτσι και δεν σκοπεύω να σας τους κρύψω. Αρχικά να πω πως πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από την προηγούμενή μου ατομική έκθεση στην Αθήνα. Αρκετά για να νιώσω την ανάγκη να δείξω την δουλειά μου και πάλι εδώ στην βάση μου, χωρίς να νιώθω πως κουράζω, πως επαναλαμβάνομαι, πως ''μπουκώνω'' με αυτά που εγώ αγαπώ όσους θα θελήσουν να με τιμήσουν με την παρουσία τους. Πέρασε ο καιρός και νέα έργα δημιουργήθηκαν, με άλλη οπτική γωνία, με άλλη ψυχολογία, με άλλη γνώση... με τα ίδια όμως υλικά, τ'αγαπημένα μου μολύβια που όχι μόνο παραμένουν στην κορυφή των επιλογών μου αλλά όσο περνάει ο καιρός και τα γνωρίζω καλύτερα, τόσο περισσότερο τ'αγαπώ και τα απολαμβάνω. Ο επόμενος λόγος αλλά ίσως και ο πιο σημαντικός, που χαίρομαι ξεχωριστά, είναι