UKCPS 15th Annual Open International Exhibition 2016 LONDON... ή αλλιώς ''The Terminal''

  Σήμερα θέλω να'χετε όρεξη γιατί η ανάρτηση θα'ναι λίγο μεγαλούτσικη. Να σας ευχηθώ πρώτα πρώτα, χρόνια πολλά και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα για να μη μου βαρεθείτε και μου φύγετε στα μισά. 
  Είναι γνωστό πως εδώ και κάποια χρόνια παίρνω μέρος σε κάποιες εκθέσεις εκτός συνόρων με βασική αυτή του Συνδέσμου των Ζωγράφων με Χρωματιστά Μολύβια της Αγγλίας (UKCPS). Η συμμετοχή δεν είναι δεδομένη καθώς τα έργα που καταθέτεις περνούν από επιτροπή και πολλές φορές απορρίπτονται...το'χω πιει αυτό το πικρό ποτήρι once (μου ξεφεύγουν κάποια αγγλικά που και που...είναι από την συναναστροφή με την Ελισσάβετ, συγχωρείστε με). 

  Φέτος επιλέχθηκαν δυο μου έργα και ήταν για μένα η 5η μου φορά. Αυτό, για τους κανόνες του συνδέσμου, σημαίνει ανάδειξη του συμμετέχοντα σε silver member. Έτσι κονόμησα και τίτλο...όχι ευγενείας αλλά βολευτείτε προς το παρόν και βλέπουμε στην πορεία...ουδείς γνωρίζει που μπορεί να φτάσουν δυο Ελληνίδες στο Λονδίνο. Γιατί δυο...Θα μου πείτε. Γιατί φέτος για μένα ήταν διπλή η χαρά καθώς μια μαθήτριά μου, μετά από δική μου παρότρυνση, έκανε αίτηση και επιλέχθηκε να συμμετέχει κι εκείνη με ένα θαυμάσιο έργο της! Καταλαβαίνετε χαρές και πανηγύρια απ'όλη την ομάδα! Δυο στους τελικούς! Μη σας πω τρεις...αφού άλλη μια Ελληνίδα, η Τιτίκα Φαρακλού από την Κεφαλλονιά, συμπλήρωσε την Ελληνική αποστολή! Γι'αυτό σας λέω μη σκάτε που φάγαμε πόρτα στη Eurovision...  καθαρίσαμε εμείς Ευρωπαϊκώς για φέτος...χαχαχα.

Τα έργα μου που συμμετείχαν στην 

UKCPS 15th Annual Open International 

Exhibition 2016

Το έργο της Ελένης Τσαπραϊλη

  Και τι θες τώρα να σου πούμε μπράβο και συγχαρητήρια κλπ; Τα ίδια λέμε κάθε τόσο...ουδεμία πρωτοτυπία... Ούτε βραβείο δεν έφερες να γίνει η διαφορά βρε αδερφέ. Άντε φέτος να πούμε τα μπράβο στην Ελενίτσα που αυτή μάλιστα, από μαθήτρια, να φτάσει εκεί τόσο γρήγορα... εύγε της! Όχι πως τα άλλα μου κορίτσια δεν είναι ραγδαίως ανερχόμενα... φωτιά να πέσει να με κάψει. Αλλά τα θέλω τα μπράβο σας για την Ελένη που πραγματικά έκανε μεγάλο άλμα.

  Όμως άλλο είναι το ζητούμενο τούτης της ανάρτησης. Αλλού είναι η πρωτοτυπία... Μιας και ήμαστε δυο και με την ίδια παλαβομάρα στο κεφάλι, είπαμε να κάνουμε και φυσική την παρουσία μας! Ναιιι...καλά μαντέψατε... να κάνουμε την τιμή στους Άγγλους να μας γνωρίσουν από κοντά!χαχαχα.

   Εγώ, αρχικά, είχα τους ενδοιασμούς μου για πολλούς λόγους αλλά θες η χαρά του double (δεν ξέρω πως το λέτε εντώ στο Ελλάντα), θες ο ενθουσιασμός της Ελενίτσας, λίγο η πίεση και του περίγυρου... λίγο τα λόγια του παπά... τα κλείσαμε τα εισιτήρια! Και να'σου οι καλές σου με τ'αρνί στον οισοφάγο, που λέει ο λόγος, να τρέχουμε στις διεθνείς πτήσεις! Αχάραγα φύγαμε... είδαμε και πάθαμε να γυρίσουμε...αλλά αυτό άστο για το τέλος. 

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι...

  Την ημέρα που φτάσαμε ήταν και τα εγκαίνια (όχι σαν τα δικά μας, κλειστά, μόνο για τους καλλιτέχνες και λίγους συγγενείς ή φίλους τους). Ο χώρος πάρα πολύ όμορφος και το στήσιμο όλης της έκθεσης εξαιρετικό. 

  Οι δουλειές που είδαμε ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μας. Είναι πολύ διαφορετικά τα έργα από κοντά, σκάλες ανώτερα! Ειλικρινά και μόνο γι'αυτό, άξιζε η επίσκεψη! 

  Γνωρίσαμε πολλούς καλλιτέχνες που ξέραμε μόνο διαδικτυακά και χαρήκαμε που είδαμε τον ενθουσιασμό στα μάτια τους για την άφιξή μας! Ήταν μια εμπειρία ξεχωριστή που μένει για πάντα στην μνήμη. 

  Θα σας παραπέμψω σε δύο λινκ για να δείτε όλες τις συμμετοχές αλλά και τα βραβευμένα έργα. Να'χετε στο μυαλό σας πως στις φωτό δεν φαίνεται ούτε η μισή αξία τους.

Το παλιό εργοστάσιο σοκολάτας που λειτουργεί κι ως γκαλερί

Τρεις Ελληνίδες... στο χαρέμι!

Από την απονομή των βραβείων!

  Ό,τι μας έμεινε μέχρι την επιστροφή το εξαντλήσαμε ως τουρίστριες. Ε, αμαρτία να φτάσουμε ως εκεί και να μη δούμε κάτι... έστω και τα πολύ βασικά. Το τι βαριόμουν να ψάχνω τις γραμμές τους και τις διαδρομές τους και το δαιδαλώδες μετρό τους, δεν περιγράφεται. Ας είναι καλά η Ελενίτσα που με τρεις χάρτες στην τσάντα της έκανε όλη την δουλειά και δεν χαθήκαμε ποτέ! Δεν μπορώ να πω πως δεν μου άρεσε. Ομολογώ πως καμία επιθυμία δεν είχα ποτέ μου να πάω στο Λονδίνο αλλά το'χα αδικήσει. 

  Το βασικότερο όλων που δεν σας είπα... είχε τρεις μέρες μια λιακάδα απίστευτη! Ήταν σαν να είχαμε φέρει τον ήλιο μέσα στις βαλίτσες μας. Χαιρόσουν να περπατάς, σε μια πόλη που έχει φτιαχτεί ακριβώς γι'αυτό... το περπάτημα. Κανένα εμπόδιο δεν βρίσκεται στον δρόμο σου, καμιά ανηφόρα δεν σου κόβει την ανάσα, κανένας κάδος, κανένα κολονάκι, κανένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο ή μηχανάκι, δεν βρίσκεται μπροστά σου. Α και δεν υπάρχουν λακκούβες ούτε μπαλώματα στην άσφαλτο! Όπως σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις εξαιρουμένων των δικών μας. Εμ έτσι κάνεις την διαφορά Έλληνά μου!

  Περπατήσαμε, όμως, πολύ και ειδικά μέσα στο μετρό που κάθε σταθμός του είναι μια περιπέτεια. Μια άλλη περιπέτεια για μας τους Έλληνες που 'χουμε μάθει αλλιώς είναι να φας ή να πιεις έναν καφέ της προκοπής. Ειδικά το δεύτερο το ξεχνάς.

Μια θεσούλα για κάθε όχημα...και χωρίς συρόμενες πόρτες  και απαγορεύεται το παρκάρισμα...εννοείται πως δεν θα πάει κανένας να τους κλείσει!

 Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για τις τόσες εμπειρίες που βιώσαμε μέσα σε λίγες ημέρες αλλά δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Αφήνω τις φωτογραφίες να σας μεταφέρουν ένα μέρος όσων είδαν και θαύμασαν τα μάτια.

Είδαμε και αυτή την πλευρά του Λονδίνου. Ο σκύλος κούκλος έτσι;

Πανέμορφα τα ταξί και χωράνε ολόκληρο αναπηρικό καροτσάκι...
τσούζουν λίγο αλλά και τι δεν τσούζει στο Λονδίνο!

Έξω από το Bunkingham! Δεν δεχόταν με τίποτα να μη μας δει έστω και για 5 λεπτά πριν φύγουμε. Τι ποια; Η Ελίζαμπεθ ντε!

Φεύγοντας από το Bunkingham... το κεφάλι κουδούνι από την πολυλογία της μεγαλειοτάτης!

  Και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής την τρίτη ημέρα... η οποία έγινε τέταρτη (εξ ου και το χάραμα στην φωτό που ακολουθεί, τραβηγμένο από το αεροδρόμιο 12 ώρες μετά από την ώρα της κανονικής μας αναχώρησης) έπειτα από μια σειρά απίθανων καταστάσεων που είχαν ως αποτέλεσμα (ως άλλοι Τομ Χανκς) να φύγουμε με μισή μέρα και βάλε, καθυστέρηση. Δεν θα σας πω τι και πως γιατί θα χάσετε κάθε ιδέα για το άτομό μου..χαχαχα... το αποτέλεσμα είναι πως γυρίσαμε και περάσαμε τέλεια!

Θα φεύγαμε χωρίς να δούμε ένα χάραμα; Ε όχι... γι'αυτό και παραμείναμε άλλωστε.

Χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα... για να μη το πείτε εσείς, το λέω μόνη μου!