πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

Το σαν τα χιόνια δεν φτάνει για να περιγράψει την επιστροφή μου εδώ μέσα. Ούτε φτάνει ούτε είναι και επίκαιρο. Ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω κάνοντας μια ανάρτηση. Είχα κι έχω τόσα πολλά να σας πω. Μα οι μήνες περνούσαν χωρίς στάλα χρόνου για κάτι τέτοιο. Και διάλεξα την ώρα... Μέσα σε μια τρελή κατάσταση προετοιμασίας, όχι μόνο για διακοπές αλλά και πολλών άλλων δραστηριοτήτων μέσα στον Αύγουστο.    Δεν ξέρω γιατί ένιωσα να πιέζομαι τόσο  για τούτη την ανάρτηση. Η φόρτιση των τραγικών γεγονότων στην Αττική; Ίσως. Δεν ξέρω αλλά δεν με χωράει το ΦΒ αυτές τις μέρες. Όχι μόνο δεν με χωράει, με διώχνει κιόλας, μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα ανακάτεμα. Αρχικά η φρίκη που αντικρίσαμε όλοι. Εικόνες χειρότερες του πολέμου, έξω από την πόρτα μας! Εφιάλτες που δεν πιστεύαμε πως θα ζούσαμε ποτέ. Κι αμέσως ένα αμυδρό φως, μια Ελλάδα γροθιά συμπαράστασης σ'αυτούς που πόνεσαν και θα πονούν φρικτά για πάντα. Ναι εδώ είμαστε, πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει και να γίνο...