πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

  Σας ακούγεται περίεργα ο τίτλος; Θα σας εξηγήσω και θα καταλάβετε. Εδώ και μέρες. μια άτιμη ίωση μας άλλαξε τα φώτα στην κυριολεξία. Να μη σου τύχει που λένε. Δεν είμαστε και μαθημένοι, μας φάνηκε βουνό!  Έπεφτε ο ένας πίσω από τον άλλον σαν τα κοτόπουλα. Δεν θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες διότι δεν είναι και καθόλου chic... αυτό που μετράει είναι, πως τώρα όλα είναι καλά. Και ειδικά για τον μικρό μας που ήταν κι αυτός που ταλαιπωρήθηκε περισσότερο.    Δεν θέλω να το παραπονεθώ, αλλά δεν νομίζω να ήταν τυχαίο που δεν μας επισκέφτηκε άνθρωπος όλες αυτές τις μέρες.  Η μεγαλύτερη κοινωνικότητα που ζήσαμε ήταν μια μικρή χαραμάδα στην πόρτα και να πετάγεται μέσα ένα κουτάκι φάρμακα ή μια μπουκιά φαΐ...(εκτός του διημέρου στο Hilton, όπου απολαύσαμε όλα τα κομφόρ...γιατί φτάσαμε κι ως εκεί!). Μη νομίζετε πως υπερβάλω. Ζήσαμε ''Το Νησί'' και το ζούμε, εν μέρη, ακόμα. Κι στη δική μας περίπτωση ούτε ο Κυρίτσης δεν ρίσκαρε...χαχαχα. Δεν είναι παιδί μου οι ...

Ντριν, ντριν....   Τώρα που κλείνουν τα σχολεία, εγώ είπα ν'ανοίξω! Κι άντε τώρα να μαζέψω τους μαθητές που 'χουν ξεχυθεί στις παραλίες και στις εξοχές. Τι να κάνω που αυτή η χρονιά είχε τόσο τρέξιμο και υποχρεώσεις, που δεν έμεινε καιρός για τίποτε περισσότερο από τα βασικά. Είδατε πως και οι αναρτήσεις μου έχουν μειωθεί και οι επισκέψεις μου στη γειτονιά. Όμως δεν παραπονιέμαι, όλα ήταν ευχάριστα και καλοδεχούμενα. Μόνο που πρέπει τη νέα χρονιά (όχι δεν ήρθαν τα Χριστούγεννα, δεν θα πάψω ποτέ να θεωρώ αρχή της χρονιάς τον Σεπτέμβριο... σχολικά κατάλοιπα που δεν θ'απαλλαγούμε ποτέ), θα προσπαθήσω να τη σχεδιάσω καλύτερα για να κάνω όλα όσα θέλω χωρίς να φτάνω στο τέλος της ημέρας να σέρνομαι... (όνειρο ζω μη με ξυπνάτε!!!).    Πάμε τώρα στα δικά μας. Ναι, καλά καταλάβατε... έχουμε μάθημα!!! Κάποτε όταν το 'λεγα αυτό σπρώχνονταν όλοι στα σκαλιά, ποιος να πρωτομπεί. Τόσο καιρό όμως που 'χω να σας καλέσω στην τάξη,  δεν θα'χετε άδικο να κάνετε κο...

  Μπήκε το καλοκαίρι και όσο κι αν αντιστέκεται ο καιρός, στο μυαλό μας ονειρευόμαστε θάλασσες, φεγγαράδες, ακρογιαλιές και... καρπούζια... χαχα... ε, μη μείνουμε και νηστικοί! Η Ελλαδίτσα μας (που της έχουμε αλλάξει ολίγον τα φώτα), μας προσφέρει άπειρες ομορφιές απ'άκρη σ'άκρη. Ό,τι και να λέμε σαν την ομορφιά της φύσης δεν υπάρχει. Ένα τόσο δα κομματάκι της, μπορεί να κρύβει όλα τα θαύματα. Μια στάλα της δοκίμασα να μεταφέρω στο χαρτί μου και γι'άλλη μια φορά έμεινα να θαυμάζω την τελειότητα αυτού του κόσμου που, τόσο βάρβαρα και απερίσκεπτα, καταστρέφουμε.  Work in progress   Όλα τα πλούτη της γης αξίζουν να δοθούν για ν' απαλλαγεί ο άνθρωπος από το μεγαλύτερό του κουσούρι... τον εγωισμό. Να σταματήσει να πιστεύει πως είναι το κέντρο του σύμπαντος και πως όλα γύρω του βρίσκονται απλά για να τον υπηρετούν.  Άσχετο αλλά θέλω να το πω... Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με ενοχλούσαν οι άνθρωποι που πίστευαν πως όλος ο κόσμος στρέφεται γύρω τους. Πάντα...