Με τα μολύβια μου ως τη Ζάκυνθο...

  Από που ν'αρχίσω και τι να σας πρωτοπώ... Θα κάνω μια προσπάθεια να σας μεταφέρω λίγα απ'όσα έζησα κι ένιωσα, αυτές τις μέρες, ευτυχώς όχι με την φόρτιση του τέλους. Η έκθεση είναι σε εξέλιξη κι εμένα με περιμένει και πάλι ένα όμορφο ταξίδι. Στο διάλειμμα αυτό της προσωρινής επιστροφής και των υποχρεώσεων της καθημερινότητας, οι εικόνες και τα γεγονότα είναι ακόμη έντονα και με δυσκολία μπαίνουν σε μια σειρά για να γίνουν περιγραφή. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα, μια σκέψη, ένα όνειρο που έγινε απόφαση σε μια στιγμή... γιατί έτσι γίνεται συνήθως με τα ωραία. Τα συζητάς, τα αναλύεις, τα ζυγίζεις και τελικά φτάνει μια στιγμή για να γίνουν πραγματικότητα. 

  Και τούτη η ιδέα δεν ήταν καθόλου εύκολο να πραγματοποιηθεί. Πολλά μικρά και μεγάλα εμπόδια έρχονταν και μας την καταπλάκωναν συχνά πυκνά αλλά όταν κοιτάζεις τον στόχο, διάβασα σε ένα βιβλίο απ'αυτά που ''και καλά'' σου μαθαίνουν τη ζωή (όχι δεν μαθαίνεται στα βιβλία η ζωή αλλά να που κάτι μένει κάθε φορά που διαβάζεις κάτι), όποιο εμπόδιο κι αν βρεθεί απλά το προσπερνάς χωρίς να αλλάζεις τον προορισμό σου. Η κατάληξη είναι για σένα ο μόνος δρόμος, οπότε κάνεις ό,τι χρειάζεται για να φτάσεις εκεί. 

  Για τι πράγμα μιλάω θα μου πείτε και μάλλον θα'χετε και δίκιο. Ξεκίνησα λίγο ανάποδα έχοντας στο νου μου πως μέσα από το ΦΒ οι περισσότεροι έχετε πάρει μια ιδέα. Να σας πω, λοιπόν, πως αυτές τις ημέρες έχω την χαρά να βρίσκεται σε εξέλιξη μια ατομική μου έκθεση στην αγαπημένη, πλέον, Ζάκυνθο. Μια έκθεση που εγκαινιάστηκε το προηγούμενο Σάββατο και θα ολοκληρωθεί το επόμενο, με ένα σεμινάριο που ήταν και η αρχική αφορμή γι'αυτό το ταξίδι. 

  Πριν από οτιδήποτε άλλο να πω δυο λόγια για τον χώρο που μας φιλοξενεί. Δίπλα στη θάλασσα και με το φεγγάρι να σε λούζει όλες αυτές τις ημέρες... τι καλύτερο να θελήσει κανείς; Πρόκειται για το Irida Art Studio, έναν χώρο που προσφέρουν οι ιδιοκτήτες του, αφιλοκερδώς σε νέους καλλιτέχνες και μιας και ανήκουν κι αυτοί στην καλλιτεχνική οικογένεια, τον έχουν διαμορφώσει έτσι ώστε να αναδεικνύονται τα έργα τέχνης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τους ευχαριστώ πολύ και τους εύχομαι να συνεχίσουν να είναι έτσι γενναιόδωροι και δημιουργικοί και να προσφέρουν σ'αυτό το νησί που, όπως διαπίστωσα, διψάει για τέχνη! 

Οι ήλιοι ήρθαν κι έδιωξαν τη βροχή για χάρη των εγκαινίων

  Όσο για τις δικές μου εντυπώσεις από την ημέρα των εγκαινίων αλλά και τις επόμενες, δεν έχω τρόπο να τις περιγράψω χωρίς να φανώ υπερβολική ή το λιγότερο ''ψωνισμένη''. 

Τόσο θετικά και ενθαρρυντικά λόγια, δεν έχω ακούσει ποτέ ως τώρα σε καμιά μου παρουσίαση, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω ό,τι άλλο έχω κάνει. Απλά είμαι ευγνώμων γι'αυτούς τους ανθρώπους και τα όσα με την καρδιά τους μου εκφράζουν, χωρίς να με γνωρίζουν, χωρίς να έχω καμία σχέση με τον τόπο τους και πραγματικά με κάνουν να νιώθω εκτός από ντροπή (που είναι το πρώτο,χαχα), την επιθυμία να επιστρέψω και να επαναλάβω κάτι ανάλογο, με την ευθύνη να βαραίνει περισσότερο τα χέρια μου για το αποτέλεσμα που θα τους παρουσιάσω. 

                            

  Χωρίς τον καλό μου άγγελο, όμως, τίποτα απ'όλα αυτά δεν θα γινόταν αλλά και να γινόταν δεν θα'χε το ίδιο χρώμα, την ίδια αίσθηση, την ίδια αξία... ένας άγγελος που έτρεξε, αγχώθηκε, κουράστηκε, χάρηκε, συγκινήθηκε, πίστεψε και τελικά τα κατάφερε να μου κάνει αυτό το δώρο. Τι να σας πω για την Χαρά; Λες και δεν ξέρετε για την φιλία μας, για την αγάπη μας για τα όσα όμορφα έχουμε ζήσει από εδώ μέσα. Θέλω να την ευχαριστήσω μα μου ακούγεται πολύ λίγο και πολύ τυπικό για να εκφράσει αυτά που πραγματικά θα'θελα. Εκείνη ξέρει κι αυτό μου αρκεί. Κάθε βράδυ βρίσκεται εκεί και παρουσιάζει τη δουλειά μου καλύτερα απ' ό,τι θα το'κανα εγώ κι εγώ νιώθω πολύ όμορφα που άφησα στα δικά της χέρια τα κομμάτια της δημιουργικής μου πλευράς. 

Δεν βάζω πιο κοντινή... κρατώ τις αποστάσεις γιατί λίγο η ζέστη...  λίγο τα λόγια της Χαράς...χαχαχα... 

  Και φυσικά δεν μείναμε μόνο στα της έκθεσης. Ποιος θα μας πίστευε άλλωστε! Κάναμε και τις βόλτες μας, απολαύσαμε και τις φεγγαράδες μας και γελάσαμε... 

Τόση ομορφιά σε μια βόλτα!

... γελάσαμε τόσο που φοβηθήκαμε μη μας έρθει το φεγγάρι κατακούτελα...χαχαχα.

 Να'στε όλοι καλά, να κάνετε όσα αγαπάτε, να αγαπάτε όσα κάνετε και να μη γκρινιάζετε... η ζωή εξακολουθεί να είναι ωραία!