Δυο πόρτες, μα ιστορίες πολλές.

  Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, είναι νομίζω γνωστό, όλο και πυκνώνουν τα flashback. Εννοώ οι αναδρομές στο παρελθόν και ειδικότερα στα παιδικά χρόνια. Αυτό έχω πάθει κι εγώ εδώ και πολύ καιρό... όχι πως με πήραν τα χρόνια αλλά παιδούλα δεν με λες πια. 

  Αφορμές γι'αυτά τα ταξίδια στο παρελθόν μπορεί να δοθούν από το οτιδήποτε. Πολύ απλά πράγματα κι εκεί που δεν το περιμένω, έρχονται να μου φέρουν μνήμες τόσο μακρινές που τις νόμιζα οριστικά ξεχασμένες. Έλα όμως που από έναν ήχο, μια μυρωδιά, μια στιγμιαία εικόνα, έρχονται και ζωντανεύουν, όχι μόνο γεγονότα και καταστάσεις, πολύ περισσότερο συναισθήματα. Αυτά τα άτιμα τα συναισθήματα που την ώρα της αναπόλησης, γίνονται τόσο δυνατά σαν να τα βιώνεις εκείνη τη στιγμή. 

  Τελικά νομίζω πως είμαστε ό,τι βιώσαμε παιδιά. Ό,τι ακούσαμε και είδαμε, ό,τι γευτήκαμε και ακουμπήσαμε... ό,τι μάθαμε αυτά τα πρώτα μας χρόνια στη ζωή. Θα μου πείτε. μα η υπόλοιπη ζωή μας, οι εμπειρίες μας, οι γνώσεις μας; Αυτά δεν μας διαμορφώνουν; Δεν μας σμιλεύουν τον χαρακτήρα; Όλα αυτά τα δεχόμαστε και τα επεξεργαζόμαστε βάση του τι έχουμε βιώσει παιδιά. Αυτό καθορίζει την πορεία μας, το πως θα αντιμετωπίσουμε τη ζωή και τις δυσκολίες που θα μας παρουσιαστούν, πως θα διαλέξουμε τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, το επάγγελμά μας. Πώς θα συμπεριφερθούμε μέσα σ'αυτές τις σχέσεις, πως θα αντιδράσουμε στην επιτυχία, στην ήττα, στην απόρριψη ακόμα και στην απώλεια.   Θα μπορούσα να πω πως είμαι απόλυτα σίγουρη γι'αυτό και τα παραδείγματα τόσο στον εαυτό μου, όσο και στους γύρω μου, άπειρα.

Χρωματιστά μολύβια σε επιφάνεια pastelmat

   Συνηθίζουν να λένε οι άνθρωποι της γενιάς μου, πως είμαστε τυχεροί που ζήσαμε εκείνα τα αγνά χρόνια, που η ζωή ήταν πιο απλή και οι ανθρώπινες σχέσεις καθαρές και ουσιαστικές. Η λογική μου λέει πως το ίδιο θα λέει κάθε γενιά που θα μεγαλώνει και θα συγκρίνει το παρόν με το παρελθόν. Η καρδιά μου όμως θα πει ακριβώς το ίδιο που λένε όλοι. Ναι, νιώθω τυχερή που θυμάμαι την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, ακόμη και τη γεύση του (κάτι κουταλιές τις έχουμε δοκιμάσει όλοι νομίζω...χαχα), που έχω εικόνες από το βρεγμένο χορτάρι εκείνα τα υγρά χειμωνιάτικα πρωινά που τουρτουρίζαμε πηγαίνοντας στο σχολείο. Που ξεχώριζα τις εποχές όχι απ'τα βιβλία και την τηλεόραση αλλά τις έβλεπα να εναλλάσσονται μπροστά μου. Νιώθω τυχερή που ξέρω πώς μυρίζει ο ασβέστης και πώς τρίζουν τα κλίματα όταν καίγονται. 

  Είμαστε όλοι τυχεροί που ζούσαμε σε σπίτια που δεν είχαν καμία πολυτέλεια μεν αλλά είχαν άρωμα δικό τους, είχαν ξεχωριστή προσωπικότητα και κάθε αυλή έλεγε και μια ιστορία. Κάθε τόπος, κάθε γειτονιά, κάθε δρομάκι, ένα διαφορετικό αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Τώρα τι αναμνήσεις μπορεί να'χει ένα παιδί από ένα μπαλκόνι, ένα πανομοιότυπο με τα διπλανά μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας που όμοιές της μπορείς να βρεις παντού, δεν μπορώ να το φανταστώ. Άχρωμα όλα κι άγευστα. Λίγα πράγματα ξεχωρίζουν και χαράζουν σημάδια στο νου, πια. Κι αυτοί οι άνθρωποι που ξέρουν και τ'ανακαλύπτουν ή ακόμα καλύτερα, τα δημιουργούν, είναι αυτοί που θαυμάζω κι αγαπώ περισσότερο. 

Χρωματιστά μολύβια pastelmat

  Αφορμή για όλα αυτά που σας είπα, είναι δύο μου έργα που θέλω να σας δείξω, Δυο έργα ζωγραφισμένα με μολύβια  αλλά περισσότερο με αγάπη, ακριβώς γιατί μου 'φεραν αναμνήσεις παιδικές, θύμισες από αυτές τις εποχές που όλα είχαν ξεχωριστό χαρακτήρα. Κάθε πόρτα διαφορετική, δουλεμένη με υλικά της γης και βαμμένη με χρώματα αντιπροσωπευτικά των ανθρώπων που προστάτευαν. 

  Αγαπώ τις παλιές πόρτες για κάποια αιτία που δεν έχω καθορίσει. Ίσως γιατί συχνά αποτελούν έργα τέχνης, ίσως γιατί μου θυμίζουν όλα αυτά που προανέφερε... ίσως γιατί μαζί με την ομορφιά κρύβουν και μια γοητεία για το άγνωστου που βρίσκεται πίσω τους... το ''άβατον'' του καθενός μας. 

  Μακάρι να μην είχαμε καταστρέψει όλα αυτά τα αριστουργήματα, Μακάρι να'χαμε κρατήσει την ποιότητα και το γούστο μας, αυτό που δεν χρειαζόταν χρήματα και διακοσμητές για να αναδειχθεί. Μακάρι να μάθουμε από τα λάθη μας και ν'αλλάξουμε πραγματικά της ζωές απαλλαγμένοι από την ματαιοδοξία μας. 

Πόρτες κλειστές πια, περισσότερο ανοιχτές τότε, σαν τις καρδιές μας.