Τελική ευθεία!

  Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν ξέρω αν θα φτάσω ως το τέλος της ανάρτησης αυτής [1] ... Όμως κούραση γλυκιά, για χαρά (η άλλη δεν παλεύεται), οπότε μικραίνει κι εξαφανίζεται. Είπαμε, η τέχνη, η δημιουργικότητα μας δίνει πνοές... μας δίνει ανάσες... να γιατί μιλώ για ''πνοές τέχνης''! 

  Στην πρώτη έκθεση της ζωής μου, ''τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις'', έγραψα χωρίς σκέψη... ζωγράφος [2]. Να σας πω την αλήθεια, μία που το έγραψα και μία που το ξέχασα... χαχαχα... Όχι τη ζωγραφική, το επάγγελμα ξέχασα. 

  Στην πορεία άλλες επιρροές, άλλες ανάγκες, άλλες αγάπες. Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος [3], σας το'χω ξαναπεί σίγουρα. Το προσπάθησα, ίσως όχι όσα θα'πρεπε, το παράτησα τη στιγμή που σχεδόν το 'φτανα... δεν είχα άλλες δυνάμεις προφανώς. Επιστροφή στη ζωγραφική και σε καλλιτεχνικές σπουδές... Κι αυτές μία που τις έκανα και μία που τις ξέχασα...  γιατί ήρθε ο αγώνας της επιβίωσης. 

 Δεν ξέρω πως, αλλά σ'άλλα πράγματα δεν έχω καθόλου πείσμα και παραδίδω γρήγορα τα όπλα και σ'άλλα γαϊδούρι κανονικό [4].  Ήθελα να ζω τον εαυτό μου μόνη μου από πολύ μικρή. Έτσι το όριό μου ήταν το σχολείο. Μετά άνοιξα φτερά και πραγματικά έγινα πουλί [5] και πέταξα μακριά από ασφαλείς εστίες, συλλέγοντας εμπειρίες... τον σημερινό θησαυρό μου. Οι εστίες βέβαια παρέμεναν ζεστές, έτοιμες να προσφέρουν τη φροντίδα κάθε στιγμή. Χωρίς αυτή την ασφάλεια ίσως η ζωή μου να'ταν αλλιώς [6]. Τώρα που έσβησαν νιώθω τυχερή που τις είχα αλλά και που δεν επαναπαυόμουν ποτέ.
  Δουλειές έκανα πολλές [7], δεν θέλω να σας τρομάξω αλλά μόνο λίγες δεν έχω κάνει (ναι στις εξαιρέσεις είναι κι αυτή που σκέφτεστε). Η ζωγραφική από κοντά πάντα, αλλά ποτέ πρώτη... 

  Με ρώτησα κάποια φίλη και ίσως και ν'αναρωτήθηκαν κι άλλοι, πώς και είναι η πρώτη ατομική μου έκθεση (καλέ το ξεχάσατε; Την Παρασκευή έχουμε εγκαίνια!!!). Μα δεν είχα ποτέ τόσα έργα διαθέσιμα. ώστε να στηθεί μια έκθεση! 

  Τα τελευταία χρόνια όμως κατάφερα αυτό να το αλλάξω. Κατάφερα, επαγγελματικά, ν' ασχοληθώ αποκλειστικά και μόνο με τη ζωγραφική. Αυτό δεν το κατάφερα μόνη μου [8], ήταν μια προσφορά της ''ΣΥΖΥΓΟΣ ΑΕ'' [9]. Χωρίς τη βοήθειά του και τη στήριξή του, κουλουράκι στο πηλίκον... Α, να είμαι δίκαιη και να μη με περάσετε για τη βιονική γυναίκα!  

  Αν θέλετε να δείτε τι κατάφερα (και να δείτε κι εμένα, λίγο το'χεις;) , ελάτε στα ''μολύβια που αγαπώ...'' να γνωριστούμε μ'όσους δεν το 'χουμε ως τώρα καταφέρει και να ξανασμίξουμε με τους υπόλοιπους. Ελάτε την ημέρα των εγκαινίων, αν σας αρέσει ο κόσμος κι αν θέλετε να γνωρίσετε κι άλλους από τη γειτονιά ή ελάτε μια από τις υπόλοιπες ημέρες  που θα βρίσκομαι εκεί. Στην αφίσα γράφω όλες τις λεπτομέρειες:

  Σαν πολλά  σας τα 'πα απόψε... Αν και το στυλό το'χω εγκαταλείψει χρόνια ( βαριέμαι το γράψιμο απελπιστικά...από το πολύ που έχω γράψει ως μαθήτρια μου 'χει βγει άρνηση μάλλον [10]), μου αρέσει να διατυπώνω τις σκέψεις μου [11].Έτσι το blog , πέρα των καλλιτεχνικών, μου 'δωσε κι αυτή τη δυνατότητα... να λέω αυτά που σκέφτομαι. Όποιος κουράζεται να κοιτάζει μόνο τις εικόνες... χαχαχα... 

  Σας αφήνω να σκεφθείτε τι θα φορέσετε... και για να μη φύγετε χωρίς μεζεδάκι, ορίστε κι ένα φρέσκο έργο που διέρρευσε κι αυτό στο FB και σας το αφιερώνω... με πολλή πολλή ΑΓΑΠΗ... την ομορφότερη λέξη του κόσμου!

Γραφίτης σε χαρτί 

 Ως εδώ όμως... τα υπόλοιπα από κοντά. 

 Ακολουθούν τρία υστερόγραφα... μη τα αφήσετε παραπονεμένα... 

Υ.Γ.1 Μη ξεχάσετε την έκθεση των ρολογιών. Υπάρχει ακόμη χρόνος... 

Υ.Γ.2 Οι ''ζωγράφοι σε δράση για τα παιδιά'' έχουν κάτι να σας πουν... Ρίξτε μια ματιά κι όσοι μπορείτε ελάτε να στηρίξουμε το ίδρυμα ''Χατζηκώνστα'' με τις δημιουργίες μας.

Υ.Γ.3 Ο ''onirokosmos''και η Χαρουλίτα με 'βαλαν σε δυο παιχνίδια ερωτήσεων. Τα 11 πράγματα που έπρεπε να πω για τον εαυτό μου, θα τα δείτε αριθμημένα στο κείμενο. Μέσα στο κείμενο απαντώ και στις ερωτήσεις του δεύτερου παιχνιδιού... Οπότε δεν χρωστώ τίποτα...χαχα... 

Ραντεβού την Παρασκευή στο Πολιτιστικό Κέντρο Μοσχάτου!