''Τα μολύβια που αγαπώ...'', για όσους δεν ήταν εκεί...

  Παίρνω κάτι αποφάσεις μερικές φορές, τόσο ξαφνικά, στο δευτερόλεπτο, που λένε. Εκεί που μια ιδέα, μια σκέψη, γυρίζει χρόνια στο μυαλό μου, χωρίς να ολοκληρώνεται, έρχεται μια στιγμή και το ξεφουρνίζω... και είναι να μη το πω... τέλος... Το 'πα; Πρέπει να γίνει! Έτσι ήταν και τούτη εδώ η έκθεση. Μια απόφαση της στιγμής.

  ''Ξέρεις...'', λέω σε μια ψυχή, ''σκέφτηκα...'', ''ωχ'', η πρώτη αντίδραση του συνομιλητή μου...χαχα..., ''... να κάνω μια ατομική έκθεση''. ''..................'' , ''όχι βρε τώρα, όταν γυρίσουμε από διακοπές, και πολύ μετά... τέλος Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη... κάπου εκεί'', ''οκ'', ''έχω καμιά 25αρια έργα...καλά δεν είναι; Θα κάνω και μερικά ακόμη... '' , ''μια χαρά''... 

  Κάπως έτσι ξεκίνησαν  όλα. Πρώτα απ'όλα όμως έψαξα να βρω το χώρο, πήρα το οκ και ξεκίνησε ο αγώνας. Το αποτέλεσμα ήταν να μαζευτούν 40 έργα, γιατί είχα την τύχη, φίλοι αγαπημένοι, να προσφερθούν να μου φέρουν κι έργα που τους ανήκουν, μόνο και μόνο για την έκθεση. 

  Πέρασαν δυο μήνες σκληρής δουλειάς, ολοκληρώνοντας έργα, φτιάχνοντας πλαίσια και κορνίζες (όσοι ήρθαν είδαν πως οι περισσότερες ήταν χειροποίητες), δουλεύοντας σχεδόν ακατάπαυστα. 

  Μαζεύτηκε ο καιρός και καθώς πλησιάζαμε προς την τελική ευθεία, το άγχος και οι αναποδιές (ε χωρίς αυτές δουλειά δεν γίνεται), χτύπησαν κόκκινο. Μέσα στον πανικό ήρθε και το μεγάλο ερώτημα... ΄΄λόγο δεν θα βγάλεις;''... αχαχαχα... τι λέτε ρε παιδιά... σιγά μη δώσω και συνέντευξη τύπου... ''μα πως... έτσι στα μουγκά;''... μα είναι δυνατόν να μιλήσω εγώ για μένα; Τ'άφηνα κι αυτό μέχρι το παρά πέντε (ίσως και παρά έξι... ). 

   Ξυπνάω ένα πρωί, λέω... μμμ... θα βάλω άλλον να μιλήσει για μένα... χαχα... ευφυία σας λέω... φτου μου τέτοια ιδέα!!! Το ανακοινώνω στην υποψήφια (το τι με οδήγησε στο συγκεκριμένο άτομο δεν θα σας το πω, αφήστε να 'χω και κανένα μυστικό). δέχεται στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα (άρα επέλεξα σωστά...χαχα), με τον όρο πως δεν θα ξέρω το περιεχόμενο... εννοείται δεν θα το ξέρω,ούτε που με νοιάζει, πες ό,τι θες (της λέω).. μόνο μη ξεχαστείς και φύγει ο κόσμος... Απόλυτη εμπιστοσύνη!

  

 Έρχεται η Πέμπτη, η ημέρα που θα στήναμε. Κατσαβίδια, βίδες, σφυριά κι άπειρα άλλα εργαλεία στην τσάντα, φόρμες κι αθλητικά το επίσημο ένδυμα.... και φύγαμε. Εδώ να πω πως χωρίς την βοήθεια των αγαπημένων μου φιλενάδων ακόμη θα 'στηνα... Η ομάδα όμως λειτούργησε άψογα, ευέλικτα και με περίσσια τόλμη και γοητεία, ώστε όλα να γίνουν τέλεια, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας πάντα. 

  Και ήρθε η πολυπόθητη ημέρα των εγκαινίων!!! Εδώ σταματά η σκέψη και μένει μόνο η καρδιά, να νιώσει... να αισθανθεί. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως είναι να γεμίζουν έναν χώρο άνθρωποι δικοί σου, φίλοι αγαπημένοι, άνθρωποι που ξέρεις μόνο από το διαδίκτυο, εντελώς άγνωστοι που ήρθαν από μόνοι τους... ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά σου.

  Άνθρωποι που κάλεσα για να μοιραστώ ένα κομμάτι μου, τόσο δικό μου, τόσο αγαπημένο. Δεν θα ξεκινήσω να πω ποιοι... κι αν δεν ήταν όλοι όσοι ήθελα, ήθελα όλους όσους ήταν εκεί! Και βλέπεις τους αγαπημένους σου να χαίρονται με την χαρά σου κι εκεί επιβεβαιώνεις πόσο σ'αγαπούν... και ήταν πολλοί αυτοί... Νιώθω τόσο τυχερή που τους έχω! 

  Ούτε μπορώ να σας πω πως είναι να ακούς να μιλάει για σένα ένας άνθρωπος που αγαπάς πολύ... και να ξετυλίγει την πορεία σου μαζί με την προσωπική σας γνωριμία τόσο αληθινά, τόσο όμορφα...  

Ευχαριστώ!!!

  
  Και φυσικά δεν ήταν η μέρα των εγκαινίων μόνο... Και τις άλλες ημέρες ήρθαν άνθρωποι που δεν περίμενα, που δεν τους γνώριζα πριν... κι ένιωσα σαν να τους ήξερα από πάντα. Ξεχνιόμασταν σε κουβέντες και οι ώρες περνούσαν χωρίς να το καταλάβω. 

  Μόνο ευχαριστώ μπορώ να πω για όλο αυτό που έλαβα, που έζησα, για τα τόσα φωτεινά χαμόγελα που εισέπραξα. Ευχαριστώ έναν έναν ξεχωριστά γιατί ο καθένας που βρέθηκε εκεί ήταν για μένα μοναδικός. 
  Να ευχαριστήσω κι όλους όσους αναφέρθηκαν στην έκθεσή μου, είτε με αναρτήσεις είτε με σχόλια... ομολογώ με συγκινήσατε... Τα περισσότερα από τα έργα της έκθεσης τα γνωρίζετε, όμως υπήρχαν και αρκετά νέα... αυτά θα μου επιτρέψετε να σας τα παρουσιάσω σιγά σιγά στο μέλλον... αν και κάτι θα δείτε κι από τις φωτό εδώ σήμερα. 
  Δηλώνω γεμάτη, τόσο γεμάτη,  απ'όλο αυτό που ζω, που μερικές φορές νομίζω πως θα σκάσω...χαχα... 

Σας ευχαριστώ τόσοοοοοοοοο πολύ όλους!!!