Ανατολή και δύση...

  Πείτε μου αν μπορεί να μπει τίποτα, πάνω από το βλέμμα ενός παιδιού, πάνω από την αγωνία του, τον πόνο του, αλλά και πάνω από το γέλιο του, τη χαρά του, την ανιδιοτελή αγάπη του! Από την άλλη, ποιος μπορεί να κοιτάξει έναν άνθρωπο που φεύγει, κατάματα, έναν που κάποτε ήταν παιδί, μα τώρα βρίσκεται στο τέλος του δρόμου του; Να δει την αγωνία του, τον φόβο, τον δικό του πόνο και την πικρία; 

   Έχω πει κι άλλη φορά, πως ο πολιτισμός μια χώρας, η παιδεία ενός ανθρώπου, φαίνεται από το πως συμπεριφέρεται στα παιδιά και στην τρίτη ηλικία. Κι ενώ στις πολιτισμένες, υποτίθεται, χώρες τα παιδιά είναι ''το παν'', τι θα φάνε, σε ποιο σχολείο θα φοιτήσουν, τι θα φορέσουν, πως θα'ναι η ψυχολογία τους... κλπ, το ίδιο δεν μπορώ να πω πως συμβαίνει και για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην δύση της ζωής τους. 

  Αντίθετα σε χώρες και σε πολιτισμούς λιγότερο εξελιγμένους, εκεί θα βρούμε κουλτούρες στις οποίες οι ηλικιωμένοι του τόπου, της φυλής, έχουν περίοπτη θέση και απολαμβάνουν ιδιαίτερο σεβασμό από τους νεότερους. Ναι στις χώρες αυτές τα παιδιά δεν περνούν πάντα καλά, πεινούν, αρρωσταίνουν, βασανίζονται, εκδίδονται... όμως εδώ αρχίζει άλλη συζήτηση. Αυτά τα έργα είναι έργα του πολιτισμένου κόσμου, που για να καλοπερνά, κάνει τα πάντα ή απλά δεν κάνει τίποτα, ώστε οι χώρες αυτές να μη μπορούν ν'αναπτυχθούν και να τις ξεζουμίζουμε, είτε σε φυσικό πλούτο, είτε σε ανθρώπινη σάρκα. 

Derwent drawing pencils on Strathmore Artagain black paper

  Εμείς, που ζούμε στις πολιτισμένες κι εξελιγμένες κοινωνίες, είμαστε που αποκαλούμε τον πατέρα μας, τη μάνα μας, τον παππού μας, αυτόν που μας έφερε στη ζωή και μας έδειξε το δρόμο, ''γέρο'', ΄'γριά'', ''παλιόγερο'' ενίοτε... 

 Το μωρό που έρχεται στον κόσμο θέλουμε να μας αγαπήσει όσο γίνεται, θέλουμε να το φροντίζουμε και να γινόμαστε απαραίτητοι για τη ζωή του. Δείχνουμε υπομονή στις αταξίες του, στις γκρίνιες του, στις ερωτήσεις του... ξενυχτάμε δίπλα του, μήπως και μας χρειαστεί. Γράφονται βιβλία, τόμοι, εγκυκλοπαίδειες, γίνονται εκπομπές, για το πως πρέπει να μεγαλώσουμε τους μικρούς μας θησαυρούς. Και πολύ καλά γίνεται. Όμως... εκείνος που φεύγει... δεν μας καίει και τόσο... δεν δείχνουμε την ίδια υπομονή και την ίδια στοργή... δεν έχουμε κάτι να ''κερδίσουμε''... φεύγει... 

Χρωματιστά μολύβια Derwent drawing σε  μαύρο χαρτί Artagain Strathmore 

  Μιλάω σκληρά; Ζητώ συγγνώμη αν σας φαίνομαι υπερβολική , ναι, δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν σεβασμό και προσφέρουν την αγάπη τους στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, είτε αυτοί είναι γονείς τους, είτε μέρος της δουλειάς τους. Όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αντίστοιχα το ίδιο και σε ποσότητα και σε ποιότητα, όταν μιλάμε για ηλικιωμένους. Δείτε πως είναι τα μαιευτήρια και δείτε πως είναι και τα γηροκομεία... 

  Σας στεναχωρώ;Έχω ήδη παλέψει μέσα μου εδώ και καιρό να νιώσω αν εγώ έχω σταθεί όπως έπρεπε... για κείνους... Σ'ένα μικρό χρονικό διάστημα, έχασα και τους δυο μου γονείς. Αυτά που έζησα, αυτά που αισθάνθηκα, αυτά που είδα... δεν είναι δυνατόν να τα περιγράψω. Στη διάρκεια της νοσηλείας τους, ήρθα, όπως γίνεται πάντα, κοντά με πολλούς ανθρώπους που βίωναν αντίστοιχες καταστάσεις. Είδα ανθρώπους να φεύγουν μόνοι... τι ζωές να'χαν ζήσει... που έκαναν λάθος... έκαναν λάθος; 

  Πρέπει να καταλάβουμε, πως μεγαλώνοντας, ξαναγινόμαστε παιδιά και θέλουμε την ίδια φροντίδα και την ίδια υπομονή από τους γύρω μας. Συμπεριφερόμαστε σαν να μη πρόκειται να φτάσουμε ποτέ εκεί... εκεί που η όραση μειώνεται, θολώνουν οι εικόνες, τα χέρια δεν μπορούν να σφίξουν δυνατά, η φωνή γίνεται άτονη, το κορμί λυγίζει, το μυαλό αρχίζει και μπερδεύει το παρόν με το παρελθόν... εκεί που έχει αξία ξανά η αγκαλιά, το χάδι, η στοργή... όπως στο μικρό ροζ ανθρωπάκι που ήρθε στον κόσμο... αυτό είναι που φεύγει... μεγάλωσε, βίωσε, έπαθε, έμαθε... ξέχασε... και τώρα κουλουριάζεται ξανά για να επιστρέψει εκεί που ήταν πριν έρθει... κι αν ρωτάτε εμένα... στο απόλυτο τίποτα.

Derwent drawing pencils on Strathmore Artagain black paper

  Μη μου σχολιάσετε το ''τίποτα'' δεν είναι εκεί το θέμα μας. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε την τιμωρία για να είμαστε σωστοί. Δεν θέλω να'μαι καλός άνθρωπος από φόβο για το τομάρι μου... θέλω να 'μαι καλός άνθρωπος... σκέτο... κι αυτό θέλει προσπάθεια. Δεν αρκεί να φαίνομαι...