Μάθημα για... προχωρημένους!

  Άνοιξαν τα σχολεία, καιρός να ξεκινήσουμε κι εμείς... αρκετά τεμπελιάσαμε, τι λέτε; Να μιλήσουμε λίγο για τα λάδια; Ξέρω θα μου πείτε είναι για πιο προχωρημένους αλλά νομίζω πως δεν είναι τόσο δύσκολο ν'αρχίσετε να πειραματίζεστε.

  Οι περισσότεροι πιστεύουν πως, όταν μιλάμε για ζωγραφική, ένα είναι το μέσο...τα λάδια. Μόνο οι ζωγράφοι που τα χρησιμοποιούν και μόνο οι ελαιογραφίες έχουν αξία στη ζωγραφική. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με κάτι τέτοιο. Πως θα γινόταν αυτό άλλωστε, αφού ξέρετε πολύ καλά πως χρησιμοποιώ πολλά διαφορετικά υλικά στα έργα μου, όπως τα (αγαπημένα μου) χρωματιστά μολύβια, τη Σινική μελάνη και άλλα. Δεν ασπάζομαι λοιπόν αυτή την άποψη, θεωρώ όμως τα ελαιοχρώματα τον βασιλιά της ζωγραφικής.

  Ας αρχίσουμε λοιπόν να ζωγραφίζουμε...

  Συνήθως με τα λάδια ζωγραφίζουμε πάνω σε καμβάδες. Οι καμβάδες δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν διαφορετικές ποιότητες κι εδώ όπως σ'όλα τα πράγματα στη ζωή. Η τιμή είναι ένα κριτήριο για τον καλό καμβά αλλά δεν ισχύει πάντα. Οι λινοί καμβάδες είναι εξαιρετικοί και προσωπικά τους λατρεύω, μόνο που χαλαρώνουν και τεντώνουν με τις αλλαγές της θερμοκρασίας. Οι βαμβακεροί είναι επίσης πολύ καλοί και λιγότερο ματαβαλλόμενοι στις καιρικές συνθήκες , ενώ οι συνθετικοί έχουν διάφορες ποιότητες, κάποιες αρκετά ικανοποιητικές και φθάνουμε στους εντελώς πλαστικούς οι οποίοι είναι επιεικώς απαράδεκτοι. 

   Για τα χρώματα σας είχα μιλήσει σε παλαιότερη ανάρτηση, αν θέλετε ρίξτε μια ματιά εδώ. Να συμπληρώσω μόνο λίγα πράγματα για τους διαλύτες και τα έλαια που τα αναμειγνύουμε. Χρησιμοποιούμε άοσμο νέφτι για να ξεπλένουμε τα πινέλα μας και με αυτόν διαλύουμε και τα χρώματά μας, προσθέτοντας και κάποιο είδος ελαίου, συνήθως λινέλαιο. Τα λινέλαια, ανάλογα με την ποιότητά τους, δίνουν άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, γυαλιστερό αποτέλεσμα. 

  Πως ξεκινάμε... Συνήθως περνάμε μια βάση, ένα gesso στη γλώσσα των ζωγράφων. Το gesso είναι λευκό ή μαύρο και υδατοδιαλυτό. Αφού στεγνώσει καλά μετά μπορούμε να ξεκινήσουμε τη ζωγραφιά μας.

   Να ξέρετε πως στα λάδια πρέπει να ξεκινάμε πάντα με ό,τι είναι πίσω στην εικόνα μας. Στεγνώνουν επίσης τόσο αργά που πάντα έχουμε την ευκαιρία να διορθώσουμε, να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ό,τι θέλουμε. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι να μη μπερδευτούν τα πίσω χρώματα με τα νέα που προσθέτουμε από πάνω. 

  Υπάρχει όμως μυστικό γι'αυτό. Πάντα το νέο χρώμα που βάζουμε πάνω από το παλαιότερο, πρέπει να είναι πιο ρευστό, να έχει δηλαδή περισσότερο διαλύτη. Εύκολο και σίγουρο! Έτσι μπορούμε να δουλεύουμε ατελείωτες στρώσεις χρωμάτων, δυνατότητα που μόνο τα λάδια μας δίνουν. 

  Διαβάζοντας παρακολουθήσατε και την εξέλιξη μιας ελαιογραφίας που έφτιαξα ειδικά γι'αυτό το μάθημα. Χρησιμοποίησα πολύ λίγα χρώματα, μερικά μπλε και λευκό μόνο, ώστε να είναι πιο απλό. 

  Μη φοβάστε, τολμήστε να πάρετε στα χέρια σας πινέλα και χρώματα! Δοκιμάστε... όλα διορθώνονται. Και στη ζωή και στον καμβά το ίδιο συμβαίνει. Πρέπει να προσπαθούμε, να προσθέτουμε καινούρια πράγματα χωρίς όμως να τα μπουρδουκλώνουμε με τα παλιά και να τα κάνουμε μια άμορφη κι άχρωμη μάζα... Να μη φοβόμαστε να φέρουμε το νέο στην επιφάνεια, αρκεί να μη σκοτώνουμε το παλιό, αν άξιζε φυσικά. Και να μη άξιζε ένα ίχνος πρέπει να αφήσουμε, ήταν κάτι δικό μας... ας μείνει κάτι να μας το θυμίζει. Να 'μαστε ξεκάθαροι κι αν κάπου κάνουμε λάθος θα το διορθώσουμε. Κι όσοι κρίνουν βιαστικά, ας περιμένουν λίγο, ας δώσουν το χρόνο στο ζωγράφο ν'ανακατέψει ξανά τα χρώματα στην παλέτα του.