Και πάλι βρέχει...

  Αυτήν την ανάρτηση σας τη χρωστάω (χρωστάω κι άλλες δηλαδή αλλά για άλλο λόγο). Είναι μια διαδρομή που κάναμε μαζί και πρέπει να την τερματίσουμε και μαζί. 

 Η έκθεση ''Περί ύδατος'' έκλεισε την Κυριακή. Η εμπειρία μιας έκθεσης είναι πάντα μοναδική. Καινούριοι χώροι,καινούρια πρόσωπα,νέοι ζωγράφοι...παλιοί γνώριμοι. Συνήθως τα έργα που πηγαίνουν σε εκθέσεις τα ''προστατεύουμε'' λίγο. Δηλαδή δεν τα επιδεικνύουμε δεξιά αριστερά πριν την έκθεση. Ο λόγος προφανής...να υπάρχει ενδιαφέρον για τον επισκέπτη. 

  Αυτό θα έκανα κι εγώ (εάν ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος!). Είπα όμως να πρωτοτυπήσουμε λίγο, να χαρούμε λίγο το ταξίδι. Ξεκινήσαμε να ζωγραφίζουμε τον πίνακα που προόριζα να εκθέσω, μαζί... βήμα-βήμα, από τις πρώτες κιόλας μολυβιές του. Χωρίς να γνωρίζω ούτε εγώ ούτε εσείς που παρακολουθούσατε το τελικό αποτέλεσμα και την επιτυχία ή όχι του εγχειρήματος. Ήταν ένα παιχνίδι που εγώ πραγματικά απόλαυσα. Δεν το έχω ξανακάνει αλλά θα το ξανακάνω σίγουρα γιατί ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Το σημαντικότερο όμως είναι πως σας άρεσε εσάς. Αυτό ήταν το ζητούμενο...να επικοινωνήσουμε κι όχι αυτή καθ'αυτή η έκθεση. Τον πίνακά ένιωσα πως τον αγαπήσατε! Πραγματικά πήρα όλη τη θετική ενέργεια από τα σχόλια και τις κουβέντες μας σ'αυτές τις αναρτήσεις. 

  Τα της έκθεσης δεν ξέρω πόση σημασία έχουν για να τα αναφέρω (ναι ήρθε κόσμος...θα μπορούσε να έρθει και περισσότερος...υπήρχαν και πολλές εκδηλώσεις και αφιερώματα που βοήθησαν σ΄αυτό, αυτές οι ίδιες οι εκδηλώσεις μας δυσκόλεψαν πολλές φορές γιατί έκλειναν τους πίνακες...ήταν όμορφος χώρος...ναι δεν πέρασε απαρατήρητος ο πίνακας το αντίθετο...όλα καλά!). Δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό ήταν η πορεία και η επιθυμία που έβλεπα στα μηνύματά σας να μπορέσετε να έρθετε να τον δείτε από κοντά και να γνωριστούμε. Κι αυτό με κάποιους έγινε. Δεν θέλω να αδικήσω όσους δεν μπόρεσαν λόγω απόστασης ή λόγω άλλων υποχρεώσεων να περάσουν. Δεν θα σας πω επίσης ποιοι ήρθαν γιατί για μένα ήταν σαν να ήρθαν όλοι. Εξάλλου θα φανερωθούμε σιγά σιγά από αυτά που θα γράφουμε στα σχόλια. Ας το αφήσουμε να έχει και λίγο ενδιαφέρον. Θα σας πω μόνο (και το είπα στην καθεμία ξεχωριστά) πως, όπως ακριβώς είχα φανταστεί αυτά τα πρόσωπα,έτσι ήταν. Και δεν εννοώ την εμφάνιση τόσο, όσο τα υπόλοιπα. Όλα φαίνονται τελικά και δεν μπορούμε να κρυφτούμε με τίποτα.

   Νοιώθω πολύ γεμάτη μετά απ'όλη αυτή τη διαδρομή κι ένα ευχαριστώ δε φτάνει για όλους σας που με συνοδεύσατε, για όσους ήρθαν και γνώρισα κοντά, για όσους ήρθαν όταν δεν ήμουν, για όσους προσπάθησαν και δεν μπόρεσαν, αλλά και για όσους έλαμψαν με τη απουσία τους (έγινε κι αυτό!). Δεν ήταν παρά μια απλή συμμετοχή σε ομαδική έκθεση κι εσείς την κάνατε ''εμπειρία''. Θα σας δείξω κάποιες φωτογραφίες από την έκθεση...αλίμονο έτσι χωρίς χρώμα θα την βγάλουμε:

 Το βλέπετε το δικό μας;

 Να το κι από κοντά!

 Πάρτε μια γεύση και από τους γείτονες...

 Το θέμα πάντα το νερό...

 Κι άλλα όμορφα έργα...

 Και με κατασκευές...

 Όλοι παρόντες...είμαι κι εγώ εκεί(?), οι προδότες να μη μιλήσουν...

 Από τα εγκαίνια... ο Λέκκας εν δράση!

 Και μια τραβηγμένη πρωί για να δείτε τη θάλασσα.Οι πίνακες δεν φαίνονται αλλά δεν πειράζει.

 Α,ωραίος πίνακας...σαν αληθινός...από την ανθοκομική θα μπλέχτηκαν αυτά!

  Κι άλλα λουλούδια...τι έγινε βρε παιδιά; Αυτά είναι τα τρόπαιά μου δεν είναι πίνακες. Εισέπραξα τρεις ανθοδέσμες κι άλλα καλούδια που δεν σας τα φωτογράφησα γιατί η μηχανή μου έχει τα νεύρα της και δεν θέλω να μου τα μεταδώσει. Τα λουλούδια με συγκινούν πολύ πάντα...αυτά όμως με κάνανε κομμάτια... Όλα αυτά είναι από τη γειτονιά μας. Από ανθρώπους που έβλεπα πρώτη φορά στη ζωή μου αλλά είχαμε πει τόσα πολλά... Φυσικά ήρθαν και πολλοί (σχεδόν όλοι δηλαδή) φίλοι και δικοί μου άνθρωποι και η χαρά μου ήταν εξίσου μεγάλη. Μέχρι και το τερατάκι μου ήρθε δύο φορές και αναστάτωσε τον κόσμο! Η έκθεση ήταν αρκετά μεγάλη και είχε και δεύτερο όροφο αλλά δεν σας τα έδειξα όλα. 

  Τι να πω για να κλείσω...να πω ευχαριστώ πάλι...να σας κάνω μια αγκαλιά καλύτερα...αυτό θα κάνω...μια αγκαλιά!