Δύσκολοι καιροί για καλλιτέχνες...κι ένα πορτρέτο.

  Θέλω να σας εξομολογηθώ έναν εθισμό μου... Έχω καταφέρει να απαλλαχθώ από κάποιους  βλαβερούς του παρελθόντος κι έχω κρατήσει έναν που προς το παρόν δεν με βλάπτει (ως προς την υγεία μου τουλάχιστον). Έχει να κάνει με τα υλικά ζωγραφικής. Μου αρέσει να δοκιμάζω και να πειραματίζομαι με διάφορα υλικά κι έχω πεισθεί πως, όπως σ'όλα τα πράγματα, η καλή ποιότητα είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες ενός καλού αποτελέσματος. 

  Καταστήματα ειδών ζωγραφικής στην Ελλάδα δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν πολλά. Το χειρότερο δε είναι, πως κι αυτά είναι υποτυπωδώς ενημερωμένα και τον τελευταίο καιρό ''άδεια''. Μπαίνοντας σ'αυτά τα καταστήματα τους τελευταίους μήνες, αντικρίζεις κενά ράφια. Ένας συνηθισμένος διάλογος πωλητή - πελάτη:

-Τι θα θέλατε;

-Τι έχετε;

-Δεν σας καταλαβαίνω...

-Βλέπω υπάρχουν ελλείψεις...θα ήθελα μερικά ακρυλικά αλλά δεν βρίσκω τα χρώματα  που θέλω.

-Α γιατί το λέτε αυτό. Ο καλός ζωγράφος μπορεί να δημιουργήσει οποιοδήποτε χρώμα     θέλει με τα βασικά και μόνο...

-Ναι μα δεν έχετε ούτε τα βασικά...

- Έχουμε όμως ορισμένα ''σπάνια''...κοιτάξτε αυτό το υπέροχο καφέ-εμετί...μπορείτε να φτιάξετε υπέροχα βουνά λάσπης!!!

-Σας παρακαλώ μπορείτε να μου βρείτε ένα μπλε κοβαλτίου, δεν ζητάω κάτι σπάνιο...ένα κλασσικό μπλε...

-Μμμ...δυστυχώς το τελευταίο το πήρε η κυρία στο ταμείο, κρίμα...δυο λεπτά να είχατε έρθει νωρίτερα...

-Πότε θα έχετε νέες παραλαβές;

-Την Παρασκευή...αλλά μην αργήσετε, να έρθετε την ίδια μέρα, μη σας πω να μου δώσετε το τηλέφωνό σας να σας ενημερώσω μόλις έρθουν οι κούτες, γιατί αν αργήσετε...δεν ξέρω τι θα βρείτε.

-Μα τόσος κόσμος περιμένει;

-Όχι, απλά θα φέρουμε ένα μόνο σωληνάριο από το κάθε χρώμα...

-???????????

 Όπως διαπίστωσα στις τελευταίες μου επισκέψεις στα καταστήματα, οι εταιρείες δεν στέλνουν με ευκολία τις παραγγελίες στην Ελλάδα...ούτε κι όταν προπληρώνονται!!! Οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, μας αγαπούν τόσο πολύ, που ούτε τα λεφτά μας δεν θέλουν! Θα μου πείτε τώρα, εδώ δεν έχουμε βασικά πράγματα, άνθρωποι αναζητούν ακόμη και το φαγητό τους κι εσύ μας λες για πινέλα και χρώματα; 

  Φυσικά και δεν είναι το σπουδαιότερο ''των κακών'' που μας συμβαίνουν, αλλά είναι μια  ένδειξη της πορείας των πραγμάτων. Φαντάζομαι πως αυτό θα συμβαίνει σε όλα τα προϊόντα  απαραίτητα ή όχι, αν και το τι είναι απαραίτητο για τον καθένα είναι σχετικό. Για μένα που είναι η δουλειά μου, τα είδη αυτά είναι τα ''εργαλεία'' μου. 

  Πάντα υπάρχει η λύση του διαδικτύου φυσικά και των παραγγελιών από το εξωτερικό. Εξάλλου οι τιμές δεν έχουν καμία σχέση. Όμως σκεφτείτε λίγο τι γίνεται. Οι ξένες εταιρείες δεν στέλνουν πράγματα στη χώρα μας... εμείς αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε από το διαδίκτυο, τα χρήματα τα εισπράττουν εκείνες έτσι κι αλλιώς και τα Ελληνικά καταστήματα ή κλείνουν ή φυτοζωούν. 

  Σε αντίθεση των όσων σας είπα, θα σας παρουσιάσω ένα πορτρέτο που δεν χρειάστηκε παρά μόνο λίγα απλά μολυβάκια γραφίτη. Και σ'αυτά φυσικά υπάρχουν ποιότητες κι αν δεν έχουμε στο χέρι μας το σωστό, θα ταλαιπωρηθούμε και δεν θα λάβουμε το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα. Η Faber Castell (εταιρεία που χρονολογείται από το 1761), διαθέτει μια εξαιρετική ποιότητα μολυβιών γραφίτη. 

Μολύβι σε ξύλινη επιφάνεια επενδεδυμένη με χαρτί.

  Όταν ζωγραφίζουμε ένα πορτρέτο, συνήθως χρησιμοποιούμε μια ή και περισσότερες φωτογραφίες. Σίγουρα όταν το μοντέλο ποζάρει ζωντανά, έχουμε άλλες δυνατότητες και μπορούμε να δούμε πολύ καλύτερα τα χαρακτηριστικά του. Όμως αυτό  ίσως ανήκει σ'άλλη εποχή , όπου οι άνθρωποι δεν βιάζονταν. Έτσι μια προσωπογραφία στο παρελθόν έπαιρνε πολλές μέρες ή μήνες για να ολοκληρωθεί. Σήμερα, στην εποχή των υψηλών ταχυτήτων, αυτό δεν είναι εύκολο. Η φωτογραφία έρχεται να μας δώσει τη λύση. Σκοπός του πορτρετίστα δεν είναι η απόλυτα πιστή απεικόνιση μίας εικόνας. Εξάλλου η φωτογραφία δεν είναι απλά παρά ένα ''στιγμιότυπο'' του προσώπου που μας ενδιαφέρει. Το πιο σημαντικό στην δημιουργία ενός πορτρέτου, είναι να δοθεί το βλέμμα...όχι τα μάτια αυτά καθ'αυτά, αλλά ο τρόπος που κοιτάζουν. Γι'αυτό κι εγώ ξεκινάω πάντα απ'αυτά. Εάν αυτό πετύχει, με τα δικά μου πάντα κριτήρια, προχωράω. Χωρίς το σωστό ''κοίταγμα'', δεν μπορεί να εξελιχθεί το έργο.  

  Το κορίτσι αυτό είναι ένα κορίτσι ''δικό μας''... Δεν χρειάζεται να σας αποκαλύψω κάτι άλλο... το 'χει κάνει ήδη η μαμά του... Εγώ να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τιμή που μου έκαναν και με εμπιστεύθηκαν... οικογενειακώς!