Making a money box... ή αλλιώς, κουμπαροποιείν...

   Πολλά τα bazaar αυτές τις μέρες και πολλή δουλειά στα εργαστήρια! Πήραν φωτιά τα εργαλεία, τα υλικά και τα χέρια μαζί! Ένα απέραντο εργοστάσιο έγινε η γειτονιά μας! Σκεφτόμουν πολύ καιρό (ατελείωτα πολύ μάλλον, γιατί παραλίγο να μη προλάβω...), τι θα μπορούσα να κάνω. Κάτι με ζωγραφική σίγουρα... αλλά τι; Ένα κάδρο κουμπαρά μήπως; Ναι...αυτό...ένα κάδρο που στο πίσω μέρος του θα μπορούσαν να μπαίνουν τα χρήματα. Κάτι σαν κρυφό χρηματοκιβώτιο (η σπαζοκεφαλιά του κλέφτη...χαχα)!!! 

  Το κάδρο βρέθηκε (αρκετά φαρδύ στο πλάι ώστε να λειτουργεί ως κουμπαράς) και μια τρυπούλα στο πίσω μέρος ήταν αρκετή. Ωραία και τώρα πρέπει να ζωγραφίσουμε... μμμ...τι να ζωγραφίσουμε; Άλλη σκέψη τώρα αυτή...Ξέρετε εμείς οι ζωγράφοι περισσότερο σκεφτόμαστε παρά ζωγραφίζουμε... χαχα. Και αφού το μυαλό στύφτηκε έως αποξήρανσης, η ιδέα έλαμψε και φώτισε τα βαθιά σκοτάδια του στοχασμού... Η καρδιά!

  Τι πιο συμβολικό γι'αυτό το σκοπό που προορίζεται! Και βέβαια είναι η πρωτότυπη ζωγραφιά η οποία ταίριαξε γάντι με τις διαστάσεις της κορνίζας. 

  Εύχομαι ο κουμπαράς μου να  βρει τον ιδιοκτήτη του κι έτσι να ολοκληρώσει τον σκοπό του, που δεν είναι άλλος από την ενίσχυση του παιδικού χωριού SOS  του Πλαγιαρίου Θεσσαλονίκης.  

  Ο εθελοντισμός και η προσφορά δημιουργούν πολύ όμορφα συναισθήματα. Νιώθεις απίστευτη πληρότητα μέσα απ'αυτά, χωρίς άγχος, χωρίς ζητούμενα εγωιστικά...χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Είναι, ή τουλάχιστον έτσι πρέπει, ένα από τα ελάχιστα πράγματα που γίνεται χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, που ομαδοποιεί κι ενώνει χωρίς να έχει ιεραρχίες, αφεντάδες ή υφιστάμενους, παρά μόνο ανθρώπους που μπορούν να οργανώσουν, άλλους που μπορούν να προσφέρουν λίγο, άλλους περισσότερο, άλλους πάρα πολύ. Κι όλα αυτά μετριούνται ίσα, γιατί στον εθελοντισμό ο καθένας δίνει αυτό που μπορεί, όταν μπορεί και για όσο μπορεί. Δεν βαθμολογείται η ευαισθησία και η φιλανθρωπία κανενός από την ποσότητα ή τη συχνότητα που ''φαίνεται'' ότι προσφέρει. 

  Κι αυτό το λέω γιατί κάποιοι, ίσως κι εγώ καμιά φορά, αγχώνονται να φτιάξουν πολλά πράγματα και για όλες τις δράσεις, αλλά δεν το μπορούν πάντα. Και το τι προσφέρει ο καθένας και που, δεν είναι πάντα ορατό, ούτε αφορά μόνο το χώρο των blogs. Ούτε οι προσωπικές υποχρεώσεις είναι ίδιες όλων και όλες τις περιόδους της ζωής του. Δεν σας κρύβω πως πολλές φορές έχω νιώσει πως ανέλαβα πολλά περισσότερα απ'όσα άντεχα κι αυτό είναι λάθος, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος ξαφνικά να μη μπορέσω να συνεχίσω. Αυτό πιστεύω ισχύει για όλους μας. Άρα κι εδώ επιβεβαιώνεται η σοφή ρήση ''παν μέτρον άριστον''. 

  Τώρα θα μου πείτε, όλα αυτά τα λες για να δικαιολογηθείς που έφτιαξες έναν μόνο κουμπαρά! Οκ...το βρήκατε...χαχα. Όμως να ξέρετε πως ίσως ο δικός μου να είναι ο 1000στος και να μπούμε στο Γκίνες  με τη μία!!! 

  Άλλος ένα κουμπαράς, λοιπόν, ανάμεσα σε .... δεν ξέρω έχω χάσει τον λογαριασμό... πάρα πολλούς άλλους, που θα μπορεί κάποιος να δει από κοντά σε λίγες ημέρες στην Θεσσαλονίκη:

Καλή επιτυχία!!!