Πνοές τέχνης με ολίγη από εκλογές.

  Να'μαστε πάλι.... το περάσαμε κι αυτό. Για τις εκλογές μιλάω. Ακούσαμε πολλά κι άλλα τόσα σχολιάσαμε και γίναμε όλοι ειδικοί, όπως πάντα εμείς οι Έλληνες και γενικώς... τι'χες Γιάννη, τι'χα πάντα. Αυτή η εικόνα της τηλεόρασης με τους καλεσμένους και τα ποσοστά από κάτω να περνάνε... απαπα... όχι δεν βλέπω τηλεόραση, την έχω κόψει εδώ και τρία χρόνια, απλά έπεσε το μάτι μου βολτάροντας, στις οθόνες των καφετεριών (έχετε προσέξει πως σε λίγο θα είναι περισσότερες από τα σπίτια... για τις καφετέριες λέω... ). Να πω κι εγώ το συμπέρασμα μου για να μη λείψει από την ανθρωπότητα. Πιστεύω, λοιπόν, πως καμιά ψήφος δεν ήταν με ψυχή. Τι εννοώ; Πως, βρε παιδί μου, κανείς δεν πιστεύω πως πήγε να ψηφίσει με χαρά, με σιγουριά, με την αυτοπεποίθηση της σωστής επιλογής... χαχαχα... Αυτό μοιάζει με ανέκδοτο θα μου πείτε. 

Από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν...χαχαχα

  Μιλούσα με ανθρώπους ως την τελευταία στιγμή και ήταν αναποφάσιστοι. Μη σας πω πως οι αποφάσεις πάρθηκαν και μέσα στο παραβάν. Αυτό δείχνει πολλά. Δείχνει ένα πολιτικό σκηνικό που δεν έχει να πει τίποτα. Ακριβώς γι'αυτό δέχομαι και την επιλογή του να μη ψηφίσει κάποιος. Αυτή η καραμέλα πως πρέπει να ψηφίζουμε για να έχουμε άποψη κι ευθύνη μπλα μπλα... ναι πολύ ωραία... αλλά όταν δεν θεωρείς άξιο κανέναν; Η ψήφος για να τιμωρήσεις τον αντίπαλο πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι; Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Πάντως για να είμαι δίκαιη, στο επίπεδο των Δημοτικών εκλογών, εκεί που θα'πρεπε να επιλέγονται τα πρόσωπα και μόνο, εκεί κάποιοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και ξεχωρίζουν με μεγάλη ευκολία.

  Κι εγώ τα τελευταία χρόνια αποφασίζω μέσα στα παραβάν ή απέχω. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, ποιο είναι το καλύτερο. Περιμένω κάποιον να με εμπνεύσει, να με πείσει, να πω μπράβο βρε παιδί μου, αξίζει να του δοθεί η ευκαιρία! Από την άλλη μόλις εμφανίζεται ''ο νέος'', αμέσως έρχονται να τον ακυρώσουν, να τον απαξιώσουν, άλλοτε δίκαια άλλοτε άδικα. Κι άντε εσύ ο ταλαίπωρος ψηφοφόρος να καλείς τα πνεύματα να σου πουν τι ισχύει και τι όχι, να λύνεις γρίφους και να μαντεύεις, να πολεμάς να κρατηθείς από κάπου για να πιστέψεις. Νομίζω πάντως πως όταν εμφανιστεί αυτός ο ''ξεχωριστός'', θα το νιώσω, θα το νιώσουμε όλοι. Αυτό πιστεύω και πολύ περισσότερο, αυτό ελπίζω.  

  Αρκετά όμως με την πολιτική. Εξάλλου εγώ τις ημέρες του εκλογικού πυρετού τις πέρασα με την καλύτερη δημιουργική παρέα, εντός κι εκτός των τειχών του εργαστηρίου μου. Κι επειδή εδώ  οι περισσότεροι θαρρώ πως έρχεστε για ''πνοές τέχνης'', τι καλύτερο από δυο έργα αγαπημένα. Δυο πρόσωπα που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά έχουν κάτι κοινό... την αγάπη για την φωτογραφία. 

Μολύβια γραφίτη σε χαρτί bristol smooth

Μολύβια γραφίτη σε χαρτί bristol smooth

  Η Ειρήνη επαγγελματικά πλέον, ο Χρήστος περισσότερο ερασιτεχνικά αλλά με ξεχωριστό ζήλο. Δυο πρόσωπα άκρως ενδιαφέροντα για έναν καλλιτέχνη (κι όχι μόνο). Κι όλα αυτά με τη μοναδική υφή του γραφίτη... ενός μέσου τόσο απλού αλλά τόσο ερωτεύσιμου...

Υ.Γ. Δεν κρατιέμαι όμως και θα σας εξομολογηθώ κάτι. Την χαρά που πήρα με τα πλάνα από την ομιλία του Σαμαρά, δεν μπορώ να την περιγράψω...αχαχαχα... πέρα από πολιτικές πεποιθήσεις (τι είπα τώρα... αυτές έχουν εξατμιστεί από καιρό), με τίποτα δεν θ' άντεχα να δω ένα γεμάτο Σύνταγμα σε ομιλία οποιουδήποτε αρχηγού των γνωστών κομμάτων.

Καλή δύναμη στα παιδιά που ξεκινούν αύριο τις πανελλαδικές εξετάσεις και καλή επιτυχία!