πνοές τέχνης - Μαρία Βιλλιώτη

  Στην εκπνοή του χρόνου (έχω γίνει πλέον γραφική), έτοιμη και η δική μου συμμετοχή για τη γιορτή της προσφοράς και της αγάπης, στην Ναύπακτο! Ένα έργο pastel, με την ευχή να πιάσει τόπο στην όλη προσπάθεια.  ''Τουλίπες'' 40 εκ.x30 εκ. Soft pastels σε χαρτί   Στον άδικο κι άνισο αγώνα που έχουν να δώσουν παιδιά και γονείς, ας λείπει η αγωνία για τα χρήματα. Όχι πως με αυτές μας τις δράσεις λύνουμε το πρόβλημα. Δυστυχώς αυτοί που πραγματικά μπορούν να δώσουν ουσιαστικές λύσεις, κωφεύουν. Αν βοηθάμε όμως, έστω και στο ελάχιστο, για μας είναι αρκετό και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με τον τρόπο που το αρχίσαμε, προσπαθώντας κάθε φορά για το καλύτερο.    Κάποιοι μας ρωτούν γιατί κάνουμε τόση φασαρία και δεν δίνουμε ο καθένας ένα ποσό στον εκάστοτε σύλλογο, ίδρυμα κλπ αφού έτσι κι αλλιώς και σε χρόνο μας κοστίζει και σε χρήματα, τις περισσότερες φορές, η όλη διαδικασία. Υπάρχουν πολλά που μπορεί ν'απαντήσει κανείς σ'αυτό το ερώτημα. Δεν σ...

  Επιστροφή στην έδρα μου κι ενώ η κούραση είναι μεγάλη, η χαρά κι ο ενθουσιασμός την κερδίζουν με μεγάλη διαφορά. Γι' αυτό θέλω να  μοιραστώ τις εικόνες και τα συναισθήματα, όσο γίνεται πιο γρήγορα, μαζί σας.    Το Σάββατο, λοιπόν, το βράδυ, έγιναν τα εγκαίνια της δεύτερης ατομικής μου έκθεσης... πρώτης όμως στην Θεσσαλονίκη! Δεν θα σας κουράσω για το τι προηγήθηκε, την προετοιμασία, τις διαδικασίες, το άγχος, κλπ... θα υπάρχουν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.    Όλα αυτά έσβησαν μόλις άνοιξε η πόρτα και μπήκαν στο χώρο φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι... άνθρωποι που με τίμησαν και μου έδωσαν χαρά περίσσια. Ο χώρος που έγινε η έκθεση, αγκάλιασε αμέσως τα έργα μου, τα΄κανε μέρος του. Όταν τελειώσαμε το στήσιμο, ήταν σαν να βρίσκονταν από πάντα εκεί!    Κάθε άνοιγμα της πόρτας κι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά... βλέμματα αληθινά. Φίλες που έχουμε γνωριστεί από δω μέσα (την ξέρετε την παλιοπαρέα του βορρά... χαχα), κορίτσια που γνώρισα ως μ...

  Πείτε μου αν μπορεί να μπει τίποτα, πάνω από το βλέμμα ενός παιδιού, πάνω από την αγωνία του, τον πόνο του, αλλά και πάνω από το γέλιο του, τη χαρά του, την ανιδιοτελή αγάπη του! Από την άλλη, ποιος μπορεί να κοιτάξει έναν άνθρωπο που φεύγει, κατάματα, έναν που κάποτε ήταν παιδί, μα τώρα βρίσκεται στο τέλος του δρόμου του; Να δει την αγωνία του, τον φόβο, τον δικό του πόνο και την πικρία;     Έχω πει κι άλλη φορά, πως ο πολιτισμός μια χώρας, η παιδεία ενός ανθρώπου, φαίνεται από το πως συμπεριφέρεται στα παιδιά και στην τρίτη ηλικία. Κι ενώ στις πολιτισμένες, υποτίθεται, χώρες τα παιδιά είναι ''το παν'', τι θα φάνε, σε ποιο σχολείο θα φοιτήσουν, τι θα φορέσουν, πως θα'ναι η ψυχολογία τους... κλπ, το ίδιο δεν μπορώ να πω πως συμβαίνει και για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην δύση της ζωής τους.    Αντίθετα σε χώρες και σε πολιτισμούς λιγότερο εξελιγμένους, εκεί θα βρούμε κουλτούρες στις οποίες οι ηλικιωμένοι του τόπου, της φυλής, έχουν περίοπτη θέσ...

  Δυο βδομάδες πριν την έκθεση στην Θεσσαλονίκη και οι δουλειές και τα τρεξίματα δεν τελειώνουν. Βάλε και κάτι ιώσεις και δυο αναποδιές... ο χρόνος για ξεκούραση μειώνεται συνεχώς. Κάθε φορά λέω, ''άντε να περάσει κι αυτό και χαλαρώνουμε''... αχαχαχα... πιο αστείο απ'αυτό δεν υπάρχει λέμε. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Ειδικά όταν το τρέξιμο είναι για καλό. Εκθέσεις, σεμινάρια, μαθήματα, παραγγελίες... ευχάριστα όλα και καλοδεχούμενα...Από την άλλη, όμως, ο ''καλλιτέχνης'' δεν μπορεί να λειτουργεί πάντα υπό πίεση.    Τον τελευταίο καιρό μου λείπει αυτό... να μπω στο εργαστήρι και να ασχοληθώ με ό,τι μου αρέσει, χωρίς βιάση, χωρίς διακοπή για οτιδήποτε... μμμ... αυτό θέλω κι αυτό θα επιδιώξω όσο μπορώ από δω και πέρα. Το κακό με μένα είναι πως σκέφτομαι... αυτό μ'έχει τσακίσει τον τελευταίο καιρό...χαχα... Εκεί που κάθομαι ήσυχη, τσουπ, ξεπετιέται μια ιδέα και αρχίζει το πανηγύρι. Θα το κόψω κι αυτό που θα πάει, εδώ κόψαμε άλλα κι άλλα (τσιγάρα, ποτά...