Γερνάω μαμά...

  Τυχαία σχεδόν, συμπίπτει αυτή μου η ανάρτηση με την ημέρα γενεθλίων. Τώρα το συνειδητοποιώ... τα πρώτα χωρίς την ευχή της. Τα πρώτα ως πραγματική ενήλικας... γιατί όταν φεύγουν και οι δυο γονείς, τότε πιστεύω πως μεγαλώνουμε πραγματικά. Χάνουμε την ''αγκαλιά'' μας... τη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά κι ας γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω μας. Ποιος μπόρεσε να σταματήσει τον κύκλο της ζωής; Χαίρομαι που τους είχα τόσα χρόνια μαζί μου... είμαι τυχερή γιατί με άφησαν χωρίς δεκανίκια. Είμαι τυχερή γιατί ήταν εκείνοι. 
  Αυτά για εισαγωγή και λόγω της ημέρας που λένε... Πάμε τώρα στα πιο καλλιτεχνικά.

Γραφίτης σε χαρτί bristol smooth

 Αυτό το έργο το έχω ολοκληρώσει από καιρό, τώρα όμως ήρθε η σειρά του να παρουσιαστεί. Μια εικόνα από τα παλιά. Πόσο μου αρέσουν αυτές οι φωτογραφίες! Πόσο θα'θελα να'χα μια αντίστοιχη... δυστυχώς έχω ελάχιστες απ'αυτή την ηλικία (τα λέγαμε και πέρυσι, όταν ανέβασα τη μία και μοναδική μου βρεφική φωτό... άσχημηηηηηηηη.... απαπα...χαχα). Εδώ όμως έχουμε ομορφιά, ομορφιά διπλή! Κάπως έτσι είναι τα συγκεκριμένα πρόσωπα και τώρα, μόνο που το μωρό περπατάει... χαχα... άντε κι έχει ψηλώσει... ως εδώ όμως, τα υπόλοιπα ίδια! Η μαμά παραμένει γοητευτική, ώριμη μεν αλλά ακτινοβολεί την ομορφιά των νιάτων της ακόμη. 

 Αντέχουν, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά στον χρόνο. Ειδικά το βλέμμα!!! Όσο και να μεγαλώσει ο άνθρωπος (είπαμε δεν απέχει πολύ, θεωρητικά το λέμε), ένα πράγμα μένει ίδιο και είναι και το πλέον αναγνωρίσιμο στοιχείο επάνω του... η ματιά... η ζεστασιά ή η ψυχρότητα, η καθαρότητα ή η σκοτεινιά του βλέμματός του. Είναι λένε ο καθρέφτης της ψυχής μας και δεν νομίζω πως κάνουν λάθος.
 Τώρα αν δείτε τη δική μου ματιά στη φωτό που σας έδειχνα πέρυσι δεν ξέρω τι συμπεράσματα θα βγάλετε... χαχα... θα δικαιολογηθώ όμως λέγοντας πως είμαι γαλανομάτα και στον ήλιο ξινίζω όσο δεν παίρνει... εξ ου και το ξινισμένο μωρό που είδατε! Ενώ τούτο δω, τι να φοβηθεί από το φως; Αυτό το μάτι απορροφά όσες ακτίνες φωτός θέλει που λέει ο λόγος. 

  Και να που τα μάτια αυτά ξαναζωγραφίστηκαν...  αρκετά χρόνια αργότερα... και δείτε εσείς αν το βλέμμα είναι το ίδιο. Βέβαια εδώ συγχωρείστε και την αδυναμία της ζωγράφου... Για κάποιο λόγο όμως εγώ το βλέπω... αυτό το ίδιο βλέμμα... την ίδια λάμψη των ματιών, ίσως είναι και ιδέα μου. Δικά σας τα συμπεράσματα. 

  Και για να κλείσω όπως άρχισα, αν και δεν θέλω να σας ρίξω... (αν ήθελα είχα και χειρότερο τραγουδάκι... χαχα... ξέρετε αυτό του τίτλου, αλλά δεν αντέχω να τ'ακούσω αυτό το διάστημα... δεν ξέρω κι αν θα μπορώ πια), ένα τραγουδάκι αφιερωμένο... που αλλού, σ'αυτή που λέει.

 Υ.Γ. Δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη σας πω, πως σ'αυτά μου τα γενέθλια πήρα κι ένα δώρο μοναδικό! Αυτά τα μολύβια είναι Αμερικάνικα και λόγω πολιτικής της εταιρείας δεν εξάγονται πουθενά. Ελάχιστα μαγαζιά στην Ευρώπη τα προμηθεύονται ως ιδιώτες προφανώς και τα πουλούν πανάκριβα. Για την Ελλάδα ούτε λόγος.

 Εγώ όμως τα' χω αυτή τη στιγμή στο εργαστήριό μου... χιχι... δώρο από χέρι πολύ αγαπημένο, έως λατρεμένο! Στήθηκε ''οργανωμένο έγκλημα'' για να φτάσουν στα χέρια μου  και δεν μπορώ παρά να νιώσω ευτυχής που έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου... όχι για την αξία του δώρου, που ούτως ή άλλως είναι υψηλή, αλλά πολύ περισσότερο για τη σκέψη, τον κόπο και το νιάξιμο που παίρνω από το συγκεκριμένο πρόσωπο. Έχω πέσει με τα μούτρα στις δοκιμές!!! Εύχομαι να φανώ αντάξια του κόπου σου. Σ'ευχαριστώ...