Μικρά, αλλά αγαπημένα...

  Πολλές φορές οι καλλιτέχνες ψάχνουν το ξεχωριστό, το διαφορετικό, σ'ένα έργο τους. Αναζητούν τεχνικές, φόρμες, ιδέες, εμπνεύσεις... που θα κάνουν το έργο τους ιδιαίτερο. Να μη μοιάζει με τίποτα, να υπονοεί... όχι να δείχνει αυτό που θέλει, να περιέχει μυστήριο...αναζήτηση. Αυτή είναι η τάση των τελευταίων χρόνων στη ζωγραφική. 

  Η κλασσική ζωγραφική έφτασε ν'απαξιωθεί και οι δημιουργοί οδηγήθηκαν αλλού, καμιά φορά όχι με μεγάλη επιτυχία. Θαυμάζω πολλά έργα και πολλούς καλλιτέχνες μοντέρνους. Πολλά αριστουργήματα είδαμε και θα δούμε στην κατηγορία που απλά λέμε ''αφηρημένη ζωγραφική''. 

 Όμως στ' όνομα του μοντέρνου, πολύ συχνά, συναντούμε έργα που μόνο να χαμογελάσουμε μπορούμε μπροστά τους. Αρκεί μια καλή κριτική (απ'αυτές που γράφονται κατά παραγγελία) και ξαφνικά το ''τίποτα'' γίνεται σπουδαίο!!!  Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τις τέχνες, ξέρουμε πως αυτό γίνεται πολύ συχνά. 

  Πολλά μπορούμε να πούμε πάνω σ'αυτό το θέμα. Όμως δεν είναι αυτό που ήθελα να σας πω... Ήθελα να σας πω πόσο αγαπώ την κλασσική, τη ρεαλιστική  ζωγραφική (όχι την καθ'υπερβολή). Πόσο αγαπώ να ζωγραφίζω αυτό που βλέπω και να δίνω στο χαρτί μου ζωντάνια... να βλέπω το λευκό να παίρνει ζωή, ν'αρχίζει σιγά σιγά να αναπνέει, να  κινείται... Απλά θέματα, όπως αυτά τα μικρά μανταρινάκια, που όταν τα κοιτάζεις είναι αδιάφορα, όταν όμως τα ζωγραφίζεις γίνονται ''σπουδαία''!

colored pencils on strathmore 500 bristol plate paper

  Ανακαλύπτεις τόσα πράγματα που πριν ούτε που τα πρόσεχες... κι αρχίζεις να τα σέβεσαι... να τ'αγαπάς... Όσο κι αν μια ζωγραφιά μοιάζει με την πραγματική εικόνα, παραμένει ζωγραφιά κι έχει αυτή τη ζωντάνια και τη ζεστασιά που μόνο η ζωγραφική μπορεί να μεταδώσει. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, αυτή είναι η ζωγραφική μου. 

  Τούτος ο μικρός πίνακας, μ'αυτό το απλό ''μοντέλο'', μου 'δωσε τόση χαρά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του, θαρρείς κι έφτιαξα το έργο της ζωής μου. Και δεν μιλώ μόνο για τον συγκεκριμένο. Κάθε τι που ζωγραφίζω, μικρό ή μεγάλο, απλό ή πολύπλοκο, έχει την αξία και την ξεχωριστή του θέση  στην καρδιά μου. 

  Η ζωγραφική για μένα είναι η ''ανάσα'' μου. Δεν ξέρω τι θα 'κανα χωρίς αυτή. Έτσι πιστεύω νιώθουν όλοι όσοι την αγαπούν. Δεν χρειάζεται να έχω όρεξη, καλή διάθεση, κέφι... αρκεί να καθίσω και να πάρω στα χέρια μου ένα μολυβάκι (ε, εκεί έχω αδυναμία, το ξέρετε...) κι όλα γύρω αλλάζουν. Δεν χάνονται οι σκέψεις... απλά μαλακώνουν... τα δύσκολα μοιάζουν λιγότερο ανυπέρβλητα, τα όμορφα γίνονται υπέροχα... και το μυαλό συνεργάζεται με το χέρι τόσο αρμονικά... μμμ... καμιά φορά το χέρι δεν υπακούει...χαχα... αλλά οκ και πάλι αυτή η μάχη, όποιον κι αν δώσει νικητή,  είναι απόλαυση!!!