Θα μεγαλώνουμε μαζί...

Ο πανδαμάτωρ χρόνος

 Να μιλήσουμε λίγο για τον ''χρόνο''; Ο χρόνος κανονικά δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι τον επινόησαν κι αρχίζοντας να τον μετρούν, μαζί ήρθε και το άγχος στη ζωή τους!
 Όσο πιο νέος είσαι τόσο πιο αργά κυλά... Μεγαλώνοντας έχεις την αίσθηση πως περνά πολύ πιο γρήγορα. Πότε ήσουν παιδί, πότε βρέθηκες να κυνηγάς τα δικά σου ανθρωπάκια... πότε μεγάλωσαν και δεν ξέρεις που βρίσκονται... Εγώ είμαι στο μεσαίο στάδιο ακόμη... με χρονοκαθυστέρηση...χαχα... 
  Όλο και πιο συχνά με πιάνω να θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί. Πως αντιδρούσα, τι μου άρεσε, πως ένιωθα... κι ενώ η μνήμη ασθενεί σ' ό,τι αφορά το κοντινό παρελθόν, αυτά τα πρώτα χρόνια είναι πιο έντονα χαραγμένα στο νου και την καρδιά. Οι μνήμες μου όλο και πιο ξεκάθαρες, οι εικόνες δε, έντονες κι απίστευτα χρωματιστές! 
  Το μόνο μου παράπονο είναι πως έχω ελάχιστες φωτογραφίες από την παιδική μου ηλικία...(βλέπετε ο Μάκης δεν μας καταδεχόταν όλες...), διότι, λέει η μαμά, στα δικά μου χρόνια οι πλανόδιοι φωτογράφοι έτειναν να εξαφανιστούν, ενώ φωτογραφικές μηχανές δεν είχαν όλοι. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα... Ο ''Μάκης'' του Σαρωνικού όμως εμφανίστηκε ένα καλοκαιρινό πρωινό στην παραλία... και η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη. Μόνο που εγώ, λόγω του ανοιχτόχρωμου των ματιών, στον ήλιο κάνω γκριμάτσες. Οπότε η έκφρασή μου δεν ανταποκρίνεται στη διάθεση, είναι παραπλανητική: 

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Σωσώ!

  Αυτό το πλασματάκι (χαχα... τι πλασματάκι, αυτό δαγκώνει! Α, και ήταν  κατάξανθο... οι φωτό τότε είχαν τα χάλια τους...)  που βλέπετε και που καμία σχέση δεν έχει με το τώρα (παρά μόνο στο λευκό του δέρματος και στο στραβομουτσούνιασμα στο φως...), σήμερα ολοκλήρωσε άλλη μία περιστροφή γύρω από τον ήλιο κι από αύριο ξεκινάει την νέα του διαδρομή. 
  Στη διάρκεια κάθε κύκλου που κάνει, (κι έχει κάνει κάμποσους ως τώρα), φορτώνεται καινούρια πράγματα, γνωρίζει, μαθαίνει, δημιουργεί, απολαμβάνει, αναπολεί, καλωσορίζει, ονειρεύεται... ταυτόχρονα όμως... παιδεύεται, κάνει λάθη, αποχωρίζεται, αποχαιρετά, με λίγα λόγια ζει και βιώνει όσα κι όσο καλύτερα μπορεί. Δεν λυπάμαι για τον χρόνο που πέρασε, γιατί τι θα ήμουν χωρίς αυτόν; Πόσα αβίωτα; Όχι δεν θέλω να γυρίσει ο χρόνος πίσω... απλά γιατί δεν θα 'χω όσα έχω τώρα... ούτε τους πόνους θέλω να ξανανιώσω, όχι τώρα που ξέρω πως είναι. Χαίρομαι που μεγαλώνω... λυπάμαι μόνο για τη φθορά, όμως όταν δεν μας αγγίζει στην καρδιά είναι υποφερτή, φυσιολογική και πρέπει να την αποδεχόμαστε, όπως κάνει η φύση. Πάμε παρακάτω λοιπόν!

  Πολλά χρόνια αργότερα από κείνη την παράκτια φωτογράφηση , ένα άλλο πλασματάκι άρχισε να τριγυρίζει στις παραλίες. Λόγω τ'απωθημένου θες, λόγω της πάντα καλλιτεχνικής δεύτερης σκέψης, οι φωτογραφίες δεν έχουν τέλος. Έτσι προκύπτουν και πολλά θέματα για ζωγραφική. Έχετε δει ήδη κάποια.
  Αυτός είναι ο δεύτερος πίνακάς μου για την έκθεση του φθινοπώρου στην Αγγλία. Θα περιμένει κι αυτός τη σειρά του για έγκριση μαζί με τους άλλους τρεις:

Χρωματιστά μολύβια σε χαρτί bristol

  Μια καλοκαιρινή εντελώς εικόνα, για να σας χαιρετήσω κι εγώ και να σας ευχηθώ... ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Το ραντεβού μας. σε επίπεδο αναρτήσεων, από Σεπτέμβρη. Ως τότε θα περνάω που και που και ίσως τα λέμε.
   Κλείνοντας, θα δανειστώ τα λόγια από 'να τραγούδι της Χαρούλας, για να κάνω μια αφιέρωση στον εαυτό μου (συχωρέστε μου, λόγω της ημέρας, την περιαυτολογία). Δεν θα βάλω όμως το τραγούδι, το 'χω κάνει άλλωστε στο παρελθόν, παρά μόνο τους στίχους γιατί καίνε από μόνοι τους...

Μάτια σαν δυο χάντρες

λίγο απ'τα δικά μου λίγο απ'τα δικά σου

Μεγαλώνουν οι άντρες

με το φίλημά μου με το φίλημά σου

Σε νανουρίζω και σου λέω τραγούδι

κλείνεις τα μάτια γίνεσαι αγγελούδι

Κι ας μεγαλώνω

θα μεγαλώνουμε μαζί

Κι ας μεγαλώνω

εγώ στο γέλιο και στο κλάμα σου θα λιώνω

Μάτια σαν δυο χάντρες

σβήνει ο κόσμος γύρω πάνω σου σαν γείρω

Η καρδιά ματώνει

στο αναφιλητό σου βάφει σαν το χιόνι

Δες η ζωή τι παιχνίδια παίζει

μία η πίκρα μια το πετιμέζι

Κι ας μεγαλώνω

θα μεγαλώνουμε μαζί

Κι ας μεγαλώνω

τι είναι η ζωή σαν φύγω θα'χω μάθει μόνο

στίχοι: Μάκης Σεβίλογλου

Θα μου λείψετε!!!