Οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά...

 Μέρος αγαπημένο, χιλιοτραγουδισμένο, τόπος βασανιστικών αποχαιρετισμών, αλλά και ανταμωμάτων γεμάτων λαχτάρα και προσμονή. Εκεί που τα χέρια χωρίζονται, που οι αγκαλιές αδειάζουν και κόμποι υγροί πνίγουν τα λόγια...Και δίπλα άλλη σκηνή...δάκρυα αλλιώτικα, μαζί με γέλια  κι αγκαλιές που ξανασμίγουν... αντιφάσεις. Τόπος που δεν ησυχάζει ποτέ, που δεν ηρεμεί, εκεί στην άκρη της πόλης, εκεί που τελειώνουν οι δρόμοι, τα σπίτια, τα γνώριμα... κι αρχίζουν τα ταξίδια, μαζί με όνειρα, μαζί με υποσχέσεις... Λιμάνι...

  Τα λατρεύω τα λιμάνια...ίσως γιατί φέρνουν τη θάλασσα στην πόλη. Και γιατί εκεί ξεκινά ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός... δεν ξέρω πως είναι, προσπαθώ να φανταστώ, ξέρω μόνο πως όσοι τον γνωρίζουν τον ερωτεύονται... Δεν είναι καθόλου εύκολος, αντίθετα, σκληρός  και γεμάτος κινδύνους λένε. Έχω ακούσει, όλοι έχουμε ακούσει, ιστορίες πολλές, ζωές ολόκληρες πάνω στα σίδερα, μα ποιος στεριανός μπορεί να τις καταλάβει... 

 Μιλάω για κείνο το σημείο που ενώνει τους δυο κόσμους...της στεριάς με τον θαλασσινό... Κάθε φορά που διαβάζω τους στίχους του Καββαδία ή τους ακούω μαζί με την μουσική την υπέροχη που τους έκανε τραγούδια λατρεμένα, συγκινούμαι σαν να'μουν καπετάνιος ή λοστρόμος, δεν έχει σημασία, που ξεμπάρκαρε...Ποιος ξέρει, αν πίστευα σ'άλλες ζωές θα είχα μιαν απάντηση... 

 Ένας κάβος παλιός...έτσι είναι όλοι οι κάβοι...παλιοί...ποτέ δεν έχω δει καινούριο κάβο...σαν να'ταν από πάντα εκεί...Πόσα σχοινιά να΄χουν δεθεί πάνω του...πόσοι αποκαμωμένοι από τη δουλειά ή τον αποχωρισμό να'χουν καθίσει εκεί; 

  Και στην μια άκρη λίγα σακιά, κατέβηκαν από κάποιο αμπάρι...γεμάτα ρύζι ή σιτάρι και περιμένουν τους βαστάζους να τα σηκώσουν...

...και πιο κει μερικά ξύλινα κιβώτια, θα 'ρθει και γι'αυτά η σειρά τους...

  Πέρα το μάτι απλώνεται στον ορίζοντα και αχνά φαίνεται η άκρη της πόλης...κι από πάνω πετούν γλάροι...λιμάνι χωρίς γλάρους γίνεται; 

  Να και τα πλοία...επιβλητικά, ογκώδη, σε φοβίζουν λίγο αν πας κοντά τους...είναι σαν βουνά σιδερένια

   Όταν ξεμακραίνεις όμως το τοπίο γλυκαίνει...γίνεται πιο χαρούμενο, πιο χρωματιστό...

κι αν απομακρυνθείς κι άλλο θα δεις πως δεν είναι παρά ένα...

...συρτάρι... που στάθηκε αφορμή να μιλήσεις για κάτι που αγαπάς...

΄΄Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,

      χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.΄΄

(Mal du Départ Ν.Καββαδίας)

   Μ'αυτό το συρτάρι συντροφιά και ψιθυρίζοντας στίχους αγαπημένους θα ταξιδέψω ( όχι με καράβι που θα ταίριαζε η αλήθεια είναι)...αλλά με τρένο στην όμορφη Θεσσαλονίκη  μας, για την έκθεση ''Παλιά Συρτάρια''.

   Να πω ένα μπράβο στη Ρένα  που έδωσε την ψυχή της σ'αυτό και μπόρεσε από απλή ιδέα να πάρει σάρκα και οστά...ευχαριστούμε για όλα!!!

 Πολύ λογοτεχνικά μου βγήκαν σήμερα...εύχομαι να μη σας βάρυνα...τόσοι τόνοι σίδερο, επηρεάστηκα ως ένα βαθμό... 

  Σας χαιρετώ με ένα  τραγούδι που σιγομουρμουρίζω (δεν είμαι και για παραπάνω!) μέρες τώρα...