Καλή ονειρεμένη χρονιά

Να ξεκινήσω με μια ευχή για την νέα αυτή χρονιά. Μια ευχή κλεμμένη από μια φίλη-μαθήτρια που την έβαλε στόχο για τον χρόνο που μας ήρθε. Εύχομαι στον καθένα ξεχωριστά να βρει και να βαδίσει το μονοπάτι της ζωής του. Να βγει απ'τον λαβύρινθο των υποχρεώσεων, των ''πρέπει'' και των ''θέλω'' των άλλων και ν'ακολουθήσει αυτά που ευχαριστούν τον ίδιο. Αυτά που ονειρεύτηκε παιδί. Εκεί πίσω, αν δεν φοβηθούμε να γυρίσουμε, θα βρούμε αυτά που πραγματικά αγαπάμε. Οφείλουμε να δώσουμε στον εαυτό μας αυτήν την ευκαιρία. Να βρει ό,τι έχασε στο ποτάμι της ζωής, στον χείμαρρο αυτόν που μας παρασύρει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φτάνουμε ξαφνικά σε όχθες που ποτέ δεν επιλέξαμε, τσακισμένοι κι ανήμποροι, κατά τα φαινόμενα, να γυρίσουμε πίσω και να βρούμε όσα σκορπίστηκαν απ'την ορμή του ποταμού, τα θέλω μας, τα όνειρά μας. 

κι έπιασα μολύβια μετά από καιρό...

Πριν λίγες μέρες σε μια επαρχιακή όμορφη πόλη αντίκρισα δυο μάτια με αυτή ακριβώς τη λαχτάρα. Ένα κορίτσι που'χει φτιάξει μια όμορφη οικογένεια και ψάχνει να βρει παράλληλα το δικό της μονοπάτι. Δεν χρειάστηκε να μου το πει για να καταλάβω πόσο αγαπάει τη ζωγραφική, είχα διακρίνει, πριν την συναντήσω, το πάθος της. Η συνάντηση απλά το επιβεβαίωσε. 

Χρόνο πολύ δεν είχαμε αλλά όσο και να μας λένε πολυλογούδες, εμείς οι γυναίκες μπορούμε, όταν θέλουμε, να περιγράψουμε μια ζωή μέσα σε λίγα λεπτά. Αυτό κάναμε δίνοντας έμφαση στα βιώματα που έχουν να κάνουν με την κοινή μας αγάπη. Και ταυτιστήκαμε σε πολλά. 

Γιατί κι εγώ άλλον δρόμο είχα πάρει στη ζωή μου. Μη πιστέψει κανείς πως με τα μολύβια έζησα από τα 20 μου, όταν αποφάσισα να μείνω μόνη μου, μακριά από την θαλπωρή της οικογένειας. Μιας οικογένειας που ήταν πάντα εκεί και μου έδινε την σιγουριά και την ασφάλεια της επιστροφής αλλά που εγώ πεισματικά αρνιόμουν και  ποτέ μου δεν μετάνιωσα γι'αυτό. Ο λόγος, πως ήθελα να ζήσω με τις δικές μου δυνάμεις, να αναμετρηθώ με τους φόβους μου, να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να γεμίσω εμπειρίες. 

Το'κανα και το χάρηκα αλλά στερήθηκα την μεγάλη μου αγάπη για πολλά χρόνια. Η ζωγραφική δεν ήταν αυτό που θα μου πλήρωνε το ενοίκιο ή θα μου γέμιζε το ψυγείο. Έκανα, λοιπόν, πολλές άλλες δουλειές, δύσκολες, άχαρες πολλές φορές. Δούλεψα για δυο ζωές, λέω καμιά φορά υπερβάλλοντας. Δουλειές που πάντα προσπαθούσα με κάποιον τρόπο να τις αγαπήσω για να μπορώ να τις κάνω σωστά.  Και τα κατάφερνα. Και πάλι θα τα καταφέρω, αν χρειαστεί, γιατί απ'όλο αυτό το ταξίδι έμαθα να επιβιώνω κι αυτό δεν είναι κάτι που το ξεχνάς. 

Χρωματιστά μολύβια σε ειδικό χαρτί suede

Κάποια γεγονότα, κάποιοι άνθρωποι (ένας περισσότερο όλων) αλλά και η τύχη, με'φεραν ξανά μπροστά στην μεγάλη μου αγάπη. Αυτή που είχε μείνει ασθμαίνοντας πίσω και δεν μπορούσε να με φτάσει, όσο εγώ έτρεχα και δεν προλάβαινα ούτε μια ματιά να της ρίξω. Εκείνη, όμως, με ακολουθούσε και παρ'όλη την κούρασή της, καθόλου δεν έχασε την γοητεία της, καθόλου δεν γέρασε, δεν φθάρηκε. Και ήρθε η στιγμή να μείνουμε τα δυο μας. Κι αυτό δεν έγινε ούτε εύκολα ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη. 

Και μαζί ήρθαν κι άλλα στη ζωή μου, όμορφα, που όμως ήθελαν κι αυτά τον χρόνο τους κι άσχημα που με διέλυσαν αλλά ο δρόμος για μένα ήταν πλέον ένας. Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν να κυνηγήσει τ'όνειρό του. Να ζήσει τη ζωή που θέλει, να κάνει αυτό που αγαπούσε αλλά πάντα το άφηνε στην άκρη γι'αργότερα. 

Ε, αυτό το αργότερα ας έρθει. Ας γίνει η αρχή. Εύχομαι σε κείνο το κορίτσι με το ζεστό χαμόγελο και την σπίθα στα μάτια, να 'ναι αυτή η χρονιά, αφετηρία για το δικό της ταξίδι και πραγματικά να με ''εκπλήξει'' όπως μου υποσχέθηκε! Και σ'όλους όσους έχω δίπλα μου, που μοιραζόμαστε εδώ και καιρό τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια θέλω, εύχομαι να συνεχίσουμε αυτή την όμορφη δημιουργική παρέα κι αυτή τη χρονιά και για πολλές ακόμη. 

Η ζωή δεν είναι μικρή όταν ζεις την κάθε στιγμή με όλες σου τις αισθήσεις. Υπήρξαν σύντομες μεγάλες ζωές και ατελείωτες μικρές, ανούσιες. Καλή μας χρονιά!

Για εκείνον που κάνει τα όνειρά μου πραγματικότητα...